36687 IMGy62

Janka: nie cierpię wspominania pierwszych trzech lat w szkole. Byłam bardzo nieśmiała, rzadko zgłaszałam się do odpowiedzi. Obgryzałam paznokcie aż do bólu. Często skarżyłam się mamie, że źle się czuję, że boli mnie brzuch albo gardło. Szukałam wymówek, czegokolwiek, co pozwoliłoby mi nie iść do szkoły. Mama wkrótce przestała mi wierzyć i kazała mi chodzić do szkoły.

Nauczycielka nazywała mnie marzycielką, mówiła, że jestem niedojrzała. Powiedziała mojej mamie, że nie wie co robić, żebym się czegoś nauczyła. Mama powiedziała, że nauczycielka się poddała.

Nie potrafiłam widzieć i słyszeć w ten sam sposób, co inne dzieci. Teraz, gdy jestem w szkole średniej (wyjaśniono mi moje problemy), wiem, że miałam problemy z percepcją zarówno wzrokową jak i słuchową. Było tak dlatego, że wcześniej miałam problemy ze zmysłem dotyku i z czuciem ruchu. Miałam trudności w uczeniu się, ale ani lekarz, ani nauczyciel, ani psycholog nie wiedzieli, co z tym zrobić. W końcu, gdy byłam w trzeciej klasie, mama znalazła specjalnie wyszkoloną terapeutkę, która była obeznana z integracją sensoryczną. Po latach terapii, bez żadnej szczególnej pomocy ze strony szkoły, okazało się, że umiem czytać. Wtedy mogłam naprawdę zacząć się uczyć, jak inne dzieci.

Bardzo chciałabym, żeby szkoły wiedziały, jak mi pomóc wtedy, wiele lat temu, gdy byłam w pierwszej klasie i nic mi się nie udawało. Teraz jestem w szkole średniej. Uwielbiam czytanie. Mama mówi, że często czytam wiele godzin dziennie. To takie wspaniałe uczucie - móc czytać. Jest tyle do przeczytania i nauczenia się. Wspaniałym uczuciem jest także świadomość przezwyciężenia problemów i niepowodzeń. Znam teraz słodki smak sukcesu.

89