208
Rys. 21.2, Trajektorie ruchu elektronów w magnetronie przy różnych wartościach indukcji pola magnetycznego. „(Al anoda, K-katoda)
Ruch elektronu w magnetronie
Dla opisu ruchu cząstki w magnetronie najwygodniej jest przyjąć cylindryczny układ współrzędnych, którego oś pokrywa się z osią magnetronu. W układzie tyra prędkość elektronu wyraża się wzorem:
r r a a
gdzie , i* oznaczają tzw. radialną i azymutalną składową prędkości, <1 . % oznaczają radialny i azymutalny wersotf
r' a
układu współrzędnych.
Przy tym # = rw, gdzie r oznacza długość wektora
wodzącego, w - prędkość kątową cząstki.
Zgodnie z drugą zasadą dynamiki Newtona zmiana momentu pędu cząstki jest równa iloczynowi momentu działającej siły oraz przyrostu czasu
d( ? x m V) =? ( 1: x F )- dt , (21.35)
-»
gdzie m oznacza masę cząstki, F - siłę działającą na cząstkę, t - czas.
Biorąc pod uwagę siłę F wyrażoną wzorem (21.1) ,
*) | i
oraz zakładając E =* E er , B = B e^ i "r '|*j E , "r | B, równanie (21.3) sprowadza się do postaci:
d(ra r ) = e r B dt = e r B dr . (21.4)
Całkując to równanie od rk do r# (gdzie rk i r oznaczają promienie katody i anody macjnetronu) oraz zakładając, że prędkość początkowa elektronów wylatujących z katody jest równa zeru otrzymamy:
gdzie oznacza wartość składowej azymutalnej prędkości
cząstki w pobliżu anody.
Dla ułatwienia analizy zależności prądu (strumienia elektronów) płynącego przez magnetron od wartości indukcji pola magnetycznego wygodnie jest wprowadzić pojęcie tzw. krytycznej wartości indukcji pola magnetycznego B . Pole
magnetyczne o takiej___wartości ^Indukcji odchyla el.ek.trony
lecące od katody do anody w ten ąpnsóh,., -i ± i .Jl.
Itl lżu anody jest skierowana^ prostopadle, do promienia wodzącego i elektrony nie docierają do anody (patrz rys. 21.2c ). Wówczas przez magnetron przestaje płynąć prąd elektryczny. Odpowiada to sytuacji, w której składowa radialna prędkości elektronów przy anodzie jest równa zeru (£ a= 0). Wówczas Igodnie z zasadą zachowania energii: