Rys. 21.2. Trajektorie ruchu elektronów w magnetronie przy różnych wartościach indukcji pola magnetycznego (A-anoda, K-katoda)
Ruch elektronu w magnetronie
Dla opisu ruchu cząstki w magnetronie najwygodniej jest przyjąć cylindryczny układ współrzędnych, którego oś pokrywa się z osią magnetronu. W układzie tym prędkość elektronu wyraża się wzorem:
$ = "I + % , (21.2)
r r aa
gdzie oznaczają tzw. radialną i azymutalną składową
prędkości, %r, %# oznaczają radialny i azymutalny wersor
układu współrzędnych.
Przy tym ru( gdzie r oznacza długość wektora
wodzącego, w - prędkość kątową cząstki.
Zgodnie z drugą zasadą dynamiki Newtona zmiana momentu pędu cząstki jest równa iloczynowi momentu działającej Biły oraz
przyrostu czasu
d(rxm^) = ('rxF)dt , (21.3)
-*
gdzie m oznacza masę cząstki, F - siłę działającą na cząstkę, t - czas.
Biorąc pod uwagę siłę F wyrażoną wzorem (21.1)
oraz zakładając E = E , B = B "1^ i \ e , 4r B, równanie (21.3) sprowadza się do postaci:
d(m r ) = e r d^B dt = e r B dr . (21.4)
Całkując to równanie od rk do r# (gdzie r^ i r^ oznaczają promienie katody i anody raagnetronu) oraz zakładając, że prędkość początkowa elektronów wylatujących z katody jest równa zeru otrzymamy:
m radaa = ^ e B ( r’ - r* ) , (21.5)
gdzie t?aa oznacza wartość składowej azymutalnej prędkości cząstki w pobliżu anody.
Dla ułatwienia analizy zależności prądu (strumienia elektronów) płynącego przez magnetron od wartości indukcji pola magnetycznego wygodnie jest wprowadzić pojęcie tzw. krytycznej wartości indukcji pola magnetycznego Bkf. Pole magnetyczne o takiej wartości indukcji odchyla elektrony lecące od katody do anody w ten sposób, iż ich prędkość w pobliżu anody jest skierowana prostopadle do promienia wodzącego i elektrony nie docierają do anody (patrz rys. 21.2c ). Wówczas przez magnetron przestaje płynąć prąd elektryczny. Odpowiada to sytuacji, w której składowa radialna prędkości elektronów przy anodzie jest równa zeru (^ra® 0). Wówczas zgodnie z zasadą zachowania energii: