35174 kral

jest istotne, a w każdym razie jest możliwe do opanowania, co pozwoliły stwierdzić wieloletnie obserwacje istniejących kominów żelbetowych;

f) dzięki mechanizacji budowy realizacja kominów żelbetowych trwa co najmniej 1,5 razy krócej i ich koszt jest do 1,5 razy mniejszy niż kominów' murowanych. ■    ty" j.    .    - / ■ ■    • •

Najniższa marka betonu, jaką dopuszcza norma kominowa dla kominów żelbetowych jest 170, ale .zazwyczaj stosuje się markę 200, a newet 250. Kruszywo do betonu musi być odpowiednio dobrane i spełniać wymagania PN-63/B-06250. Do betonu należy stosować cement portlandzki 250, 350 oraz 400 lub cement hutniczy Wg PN-64/B-30005. Dla stropu odpopielacza i dla fundamentu komina najniższa dopuszczalna marka betonu jest 140, ale może się okazać potrzebne zastosowanie wyższej marki, np. w przypadku posadowienia fundamentu komina na podłożu agresywnym.

Beton musi być technologicznie tak zaprojektowany, aby był szczelny i miał wymaganą wytrzymałość. W czasie budowy konieczne jest przeprowadzenie badań wytrzymałości betonu na ściskanie oraz badanie nasiąkliw’ości, która nie powinna być większa niż 5%.

Ze zbrojenia pionowego i pierścieniowego należy wytworzyć siatkę o takim zagęszczeniu, by co najwyżej mogły się pojawić w betonie włoskowate rysy powierzchniowe. Obliczone maksymalne rozwarcie rys w betonie płaszcza nie powinno przekraczać 0,2 mm.

Jeśli chodzi o metody wykonawcze kominów żelbetowych, to początkowo próbowano stosować deskowania zwykle, ale związane z tym trudności wykonawstwa i duże straty drewna wykazały, że należy szukać albo innych metod wykonawczych, albo innych rozwiązań konstrukcyjnych.

Odmienne od monolitycznych rozwiązania konstrukcyjne polegały głównie na tworzeniu prefabrykowanych elementów rozmaitych kształtów, umożliwiających łatwy montaż i zapewniających dobre wiązanie elementów w ścianie komina. Ściana komina, w pozostawionych kanałach pionowych tych elementów, otrzymywała wzmocnienie zbrojeniem podłużnym, przenoszącym naprężenia rozciągające.

Spośród stosowanych różnych rodzajów i typów gotowych elementów jako przykłady mogą posłużyć następujące trzy dawne, ale charakterystyczne rozwiązania.

1) System Monnoyera (rys. 17) polega na zastosowaniu jednego rodzaju elementów prefabrykowanych, ale układanych odwrotnie w sąsiednich warstwach. Wystające z końców elementów druty służą do wzajemnego powiązania zestawionych elementów. Po wstawieniu pionowego zbrojenia zabetonowuje się kanały podłużne i spoinuje styki. Z elementów tych można tworzyć kominy sześćio-, ośmio- lub dwunastoboczne, a dzięki stalowym formom, umożliwiającym (przez ich regulację) odpowiednią modyfikację elementów, otrzymuje się potrzebną zbieżność komina.

Rys. 17. Komin z gotowych elementów syst. Monnoyera

2) System Lupescu pr2edstawiony jest na rys. 18; polega na mijankowym układaniu w sąsiednich warstwach dwóch typów elementów prefabrykowanych, by uzyskać pionowe wiązanie i wytworzyć kanały potrzebne do umieszczenia pionowego zbrojenia.

Rys. 18. Komin z gotowych elementów syst. Lupescu

3) System obustronnych okładzin prefabrykowanych (rys. 19) był stosowany przy grubościach ścian większych niż 20^-25 cm. Kolejność robót jest następująca: najpierw ustawia się okładzinę zewnętrzną na zaprawie, układając w poziomych spoinach zbrojenie obwodowe; okładzinę wyprowadza się do wysokości 2-f3 m w górę. Następnie ustawia się zbrojenie pionowe, wiążąc je z obwodowymi prętami zewnętrznymi. Dalej układa się jedną warstwę okładziny wewnętrznej na zaprawie, wprowadzając poszczególne elementy między pionowe zbrojenie wewnętrzne, do którego dowiązuje się wewnętrzne zbrojenie obwodowe, nakładane na kolejną warstwę. Przestrzeń wolną każdej warstwy wypełnia się betonem, by następnie ustawić okładzinę wewnętrzną następnej warstwy.

Zaletą przytoczonych systemów budowy kominów z gotowych elementów jest duża szybkość budowy, skutecznie konkurująca nie tylko z kominami żelbetowymi monolitycznymi w zwykłych deskowaniach, ale i z kominami murowanymi.

49

4 — Elementy budownictwa...