Dopuszcza się stosowanie przerw w ciągu wykonania pomiarów długości pęknięcia, jeżeli są one tak krótkie, że nie powodują zmian prędkości wzrostu pęknięcia. Przy mierzeniu długości pęknięcia zaleca się stosować następujące odstępy pomiarowe Aa:
Dla próbek zwartych - Aa < 0,0 \W
Dla próbek z centralną szczeliną - Aa < 0,02fV
Jeśli charakterystykę = f(AK) wykonuje się dla określonych warunków obciążeń, na
dN
podstawie danych pomiarowych pochodzących z mniejszej liczby próbek niż trzy, to maksymalna wartość Aa powinna wynosić 0,3 mm lub nie przekraczać dziesięciokrotnej dokładności pomiaru długości pęknięcia.
Współczynnik intensywności naprężeń AK należy obliczyć dla poszczególnych zmierzonych wartości a wg następujących wzorów:
(26)
AK = ■ -(-2 + a\ ■ (0,886 + 4.64a -13,32er +14,72a3 - 5,6cr4)
(1 -a*
w którym a = a! W.
a
Wzór (26) można stosować dla — > 0,2
W
Stosując metodę siecznej należy obliczyć kąt nachylenia prostej łączącej na wykresie w układzie współrzędnych (N, a) 2 sąsiadujące ze sobą punkty pomiarowe - wg wzoru:
(27)
(da'
dN
Tak zdefiniowany parametr
-jest średnią prędkością wzrostu pęknięcia o długości a - wg
dN wzoru:
a =
(28)
Metoda polega na lokalnym wygładzaniu danych pomiarowych, przedstawionych w układzie współrzędnych (N, a) wg rys.9, krzywą drugiego stopnia dla (2/7+1) kolejnych punktów, gdzie n — 1, 2, 3 lub 4. Procedurę tę stosuje się za pomocą metody najmniejszych kwadratów. Dla każdej sekwencji (2>?+l) punktów liczy się wartość pochodnej da/dN w punkcie środkowym, a następnie dla odpowiadającej mu długości pęknięcia - wg wzoru (25) określa wartość AK. Dla lokalnego wygładzania danych pomiarowych należy stosować funkcję paraboliczną.
W sprawozdaniu należy umieścić:
1. tytuł ćwiczenia,