50352 s05 (12)

STRZAŁ. Z RGPPANC-2

W celu oddania celnego strzału kładzie się granatnik z załadowanym nabojem na ramieniu tak, aby tylny koniec lufy znalazł się poza ciałem i oporządzeniem strzelającego, a gazy wylatujące z lufy do tyłu nic mogły go razić. Trzymając broń prawą ręką za chwyt, a lewą za lufę (poprzez przednią część nakładek), skierowuje się wylot lufy na cel za pomocą przyrządów celowniczych, a następnie płynnie naciska się na Język spustowy palcem wskazującym prawej ręki. W wyniku obrotu spustu wokół Jego osi podniesiony zostanie sprężynujący zaczep kurkowy. Zwolniony kurek pod wpływem ściśniętej sprężyny energicznie uderza w iglicę. Uderzona iglica swym grotem zbija spłonkę zapalającą naboju. Płomień od spłonki przenosi się przez kolankowy przewód ogniowy do powierzchni ładunku miotającego znajdującego się w łusce i powoduje Jego zapalenie. Najpierw zapala się warstwa ładunku przylegająca do przewodu ogniowego, a od niej kolejno następne warstwy prochu. Wszystko to dzieje się w czasie rzędu tysięcznej części sekundy (milisekundy).

W wyniku szybkiego spalania ładunku miotającego. w lufie granatnika za pociskiem powstaje duża ilość gazów prochowych o bardzo wysokiej temperaturze (ponad ŻOOO°C>. Gazy te rozprzestrzeniają się w swobodnej objętości przewodu lufy i zaczynają wypływać do tyłu z prędkością kilkuset metrów na sekundę. Ponieważ jednak cała masa gazów nie może wypłynąć z lufy od razu, za pociskiem przez pewien czas utrzymuje się wysokie ciśnienie (kilkaset atmosfer). Siła ciśnienia gazów prochowych napędza pocisk. Po wylocie pocisku reszta gazów wylatuje z lufy do tyłu 1 do przodu.

Na skutek dużych przyspieszeń pocisku podczas Jego ruchu w przewodzie lufy, bezwład-nik zatrzaskowy zapalnika ściska swoją sprężynę i przesuwa się do tyłu, umożliwiając w ten sposób odblokowanie tłoczka iglicy w celu uzbrojenia zapalnika, które ostatecznie dokonuje się po wylocie pocisku (na lorze) pod wpływem ściśniętej sprężyny (z opóźnieniem).

Bezpośrednio po wylocie pocisku z lufy rozwijają się skrzydełka brzechw pod wpływem własnej sprężystości. Wystrzelony pocisk leci do celu dzięki otrzymanej energii kinetycznej. Na lecący pocisk działają: przyciąganie ziemskie (siła ciężkości) 1 opór powietrza (siły aerodynamiczne). W wyniku działania tych sił tor lecącego pocisku zakrzywia się, a prędkość lotu ciągle maleje. Pocisk nie leci więc po linii prostej, stanowiącej przedłużenie osi lufy (zwanej linią strzału),- lecz po tzw. krzywej balistycznej, składającej się z dwu charakterystycznych odcinków: części wznoszącej i części opadającej. Najwyższy punkt toru (dzielący tor na wspomniane odcinki) nazywa się wierzchołkiem, a Jego wysokość (odległość pionowa od poziomej płaszczyzny strzału) — wierzchołkową toru. Przy strzelaniu z rgppanc-2 na odległości do 100 m wierzchołkowa toru Jest z reguły mniejsza od wysokości celu. Taki strzał nazywany Jest bezwzględnym, a odpowiadająca mu graniczna odległość strzelania (wynosząca w rozpatrywanym

5