Graniczna liczba zębów. Analizując współpracę narzędzia — zębatki z kołem obrabianym, określono najmniejszą liczbę zębów, przy której nie wystąpi jeszcze podcięcie.
Teoretyczną graniczną liczbę zębów zg oblicza się z zależności
sin2 a0
Gdy z < zg, występuje podcięcie zęba u podstawy. Ponieważ w praktyce dopuszcza się nieznaczne podcięcie nie powodujące jeszcze ujemnych skutków, wprowadza się praktyczną graniczną liczbę zębów źg, określoną zależnością
Dla podstawowych kątów przyporu graniczne liczby zębów wynoszą: dla a0 = 20° jest zg = 17 oraz z'g = 14 dla cc0 = 15° jest zg = 30 oraz z'g = 25
Należy nadmienić, że w wyniku nacinania zębów narzędziem w kształcie koła (metodą Fellowsa) graniczne liczby zębów są nieco mniejsze.
Przesunięcie zarysu zęba. Dążenie do stosowania urządzeń o niewielkich wymiarach powoduje m.in., że koła zębate o liczbie zębów mniejszej od granicznej są dość często stosowane. Aby jednak uniknąć podcinania tych zębów, wykorzystuje się niewrażliwość zarysów ewolwentowych na wzajemne ustawienie kół i stosuje się dodatnie przesunięcie zarysu zęba, polegające na tym, że przy nacinaniu uzębienia narzędzie odsuwa się od koła nacinanego o wartości X (rys. 11.14). Wartość przesunięcia zarysu X zależy od liczby zębów oraz jest proporcjonalna do wartości modułu. W celu uniezależnienia obliczeń przesunięcia zarysu od wartości modułu wprowadza się współczynnik przesunięcia zarysu x
X
x = —
m
(11.23)
stąd X = x • m
Współczynnik przesunięcia zarysu x ustala się z zależności
a) x — ——— lub b) x — ——— (11-24)
Z9 Z9
Wersję a) stosuje się przy założeniu, że nawet minimalne podcięcie zarysu jest niedopuszczalne, natomiast wersję b) — w przypadku dopuszczalnego niewielkiego podcięcia zarysu.
Współczynnik * przesunięcia zarysu może przybierać wartości w zakresie: — 1 < jc < +1. Oznacza to, że w kołach o dużej liczbie zębów można stosować ujemne przesunięcie zarysu, czyli wsunięcie narzędzia w głąb koła, przy czym średnice koła (da i df) są wówczas zmniejszone o wartość 2X.
271