3.5. Elementy rozciągane połączone śrubami lub nltaml
Określenie rozstawu |
Oznaczenie na |
| Graniczne rozstawy łączników [ | |
iys.3.22 |
min |
max | |
Rozstaw łączników w szeregu wewnętrznym |
ą |
2.5 d | |
2 Ann |
Rozstaw łączników we wszystkich szeregach i |
a |
1 2Jsd i |
lśa« |
,ł Dotyczy konstrukcji nie osłoniętych t/~średnica łącznica, f— grubość błachy |
We wzorze (3.18), uwzględniającym wpływ rozstawu łączników na nośność obliczeniową uplastycznienia, istnieje ograniczenie względnego rozstawu do 2,5. Ograniczenie to należy przyjmować do wartości współczynnika a, a nie jako dodatkowy warunek na maksymalne rozstawy podane w tablicy 3.6.
Przy projektowaniu rozmieszczenia łączników w połączeniu należy zachować odstępy zbliżone bardziej do minimalnych podanych w tablicy 3.6. Przy odstępach dużych powierzchnie łączone nie przylegąją ściśle do siebie, co sprzyja wnikaniu w szczeliny wilgoci i korodowaniu tych elementów. Jednak zbyt gęste otwory mogą nadmiernie osłabić przekrój netto elementu rozciąganego.
Nośność połączeń zakładkowych sprawdza się przy założeniu, że obciążenie osiowe rozeiągąjące rozdziela się równomiernie na poszczególne łączniki, proporcjonalnie do ich nośności obliczeniowych.
Nośność połączeń zakładkowych na śruby zwykłe i pasowane oraz nity, a także połączeń sprężanych kategorii B należy sprawdzać wg wzoru:
s, 1, (3.21)
Fni
w którym:
Fq — siła rozciągająca w łączonym elemencie,
Ffy — nośność obliczeniowa połączenia, którą oblicza się ze wzoru:
gdzie:
n — liczba łączników z jednej strony połączenia, x\ — współczynnik redukcyjny,
Sr — nośność łącznika w stanach granicznych.
W normie PN-90/B-03200 nie ograniczono liczby łączników w szeregu, natomiast redukiye się długość połączenia w kierunku równoległym do obciążenia, a mianowicie odległość / między skrąjnymi łącznikami nie może być większa niż 15d.
Jeśli warunek ten nie jest spełniony, to współczynnik redukcyjny należy obliczać wg wzoru:
przy czym:
m
Ograniczeni# długości pnlywute wynika a faktu iiaią|vtiiap sasgo oMątanki łączników skrajnych wobec pi ijjRwaanąp lakMa równomiernego rozdziału *vkf ntiawuj na weeydkts tąraniki ponawia
Nośność łącznika we wzorze (3.22) ustala sią jako raniąjsaą • wartości: O w połączeniach zakładkowych mesprętanych
5j|« (wzór 3.18)
**■“*" i«*• (watr S. 17) •
t324)
O w połączeniach sprężanych kategorii B
(5j» (wzór 3.17)
Dla poHcaal niesymetrycznych (jednociftych) miarodajny JmI zwykle warunek Mkioiat lątanika aa firma me Sg v.
W praktycznym projektowaniu należy określi# limbę wymacanych łąca-ników w połącaaniu na podstawia ustalonej nośności łącznika I nośności elementu maHtpnun stąd pmkaildrony wtór <3.21) ma postać
H Sm
Obliczoną llcabf łączników zaokrągla alf wawyi do liczby całkowitą}. Nośność elementu rozciąganego mośe byś określona silą aewnątraną ob-ctążąjącą element, czyli F| • r(ap. rys 3 20». lub tai ■ warunku nośności obliczeniowej przekroju elementu roariąganegp, etyli P^y
czym A. jeet sprowadzonym polem przekroju poprzecznego elementu rozciąganego osłabionego otworami, a fa wytrzymałością obliczeniową połączonego elementu rozciąganego
W pierwszym przypadku obliczenia wykonuje zi« sposobem tsw jim siłę". a w drugim jm przekrój" Przy projektowaniu «na przekrój* liczbę łączników oblicza sif przy znanym polu pneknęu zaktadąJąe, śe nośaośś przekroju tiałabiunego przez otwory odpowiada makaymałaąj sile obciążającej. jaką mośe przenieść sprowadzony przekrój netto
Otwory powodują zmniejszenie pola popraoctnego brutto elementu ra-ciąganego oraz generują nierównomierny rozkład naprą len w przekroju osłabionym.
Element rozciągany aeośe zerwać się w prsekrqju prostopadłym do ad
podłużnej (przekrój B-B. rys.3 2:1). a także w przekroju łamanym (preo krój BADC na rys.3 23k
Kye3.za Pradfds esAmasas Uwkr rssMągsasi
Przekrój zniszczenia elementu zależy od sposobu rosmiee—anla łąca-ników, czyli od względnego stosunku rauta wu sza rogów a$ do roaotawu