54823 obraz5

Paul Riceur (ur. 1923) jest filozofem którego poglądy mieszczą się na styku fenomenologii z hermeneutyką. Do tematyki religijnej odwołuje się głównie w dwóch swoich pracach w „Filozofii woli” oraz „Symbolice zła”. Znany jest ze swojej wnikliwej analizy fenomenu zła, kruchości bytu ludzkiego wystawionego na jego działanie. Zjawiska woli, zła i winy badał nie bezpośrednio w świadomości ludzi, ale poprzez interpretacje symboli obecnych w wielkich kulturach. Symbole są przejawami innej rzeczywistości, są wyrazem głębi, która jednocześnie ukazuje się i zakrywa. Ich podwójne znaczenie wymaga specjalnego sposobu rozumienia, interpretacji. W swoich pracach po „Symbolice zła” skupiał się na rozmaitych formach języka religijnego, nie tylko odnoszącym się do symboli i mitów, głównie języka biblijnego, którego interpretacje połączył z różnorodnością gatunków literackich poszczególnych ksiąg.

Do historii filozofii przeszedł jako jeden z największych, hermeneutyków, chociaż wykracza poza tradycyjny obszar hermeneutyki filozoficznej włączając do niej także analizę pierwotnych symboli: skazy, grzechu, winy oraz mitów zła.

Pytanie 71. Szkoła ogólno-historyczna R. Pettazzoniego

Rafaelle Pettazzoni jest głównym krytykiem klasycznej fenomenologii religii G. van der Leeuwa, jako zwolennik radykalnego historycyzmu nie zgadzał się z jego poglądami odrzucenia w fenomenologii wszelkiej historyczności Głównym założeniem szkoły ogólno-historycznej było przekonanie ze należy badać zjawiska religijne na szerokim tle historii powszechnej (ogólnej). Historię religii traktuje jako historię rozwoju ducha na tle całokształtu życia narodu. Należy badać historyczne przyczyny społeczne, ekonomiczne itp.

W opozycji do van der Leewa uznawał fenomenologię za ostatni rozdział historii religii -fenomenologia religii metodą komplementarną do badań historycznych.

Pettazzonii jest głównym przedstawicielem włoskiej szkoły religioznawczej, jego włoscy kontynuatorzy to E. de Morfino, U. Broncki, A. Brelich, V. Lonternali.

Pytanie 72. Szkoła mitu i rytuału.

Szkoła mitu i rytuału wyłoniła się w Anglii na łonie anglikanizmu. Jej początki związane są z wydaniem w 1933 roku przez ośmiu badaczy starotestamentowych zbioru „Szkice o micie i rytuale u Hebrajczyków w powiązaniu z wzorcem kulturowym Starożytnego Wschodu” pod redakcją Samuela H. Ho o kea - profesora starego testamentu na uniwersytecie londyńskim.

Głównym przedstawicielem szkoły jest Edmin Oliwer James. Podstawowym założeniem nurtu jest przekonanie o istnieniu jednego głównego modelu mitu i zachowań rytualnych. Miałby on wywodzić się Mezopotamii i stamtąd rozpowszechnić się na inne tereny. Na tamtych, żyznych i zdeterminowanych rolniczo obszarach wykształciły się rytuały mające zapewnić urodzaj. Głównym ich uczestnikiem był król jako przedstawiciel całej społeczności, który wykonywał praktyki magiczne naśladujące czynności zapładniania i narodzin. Szczególne znaczenie mają także związane z cyklem wegetacyjnym święta, zwłaszcza Święto Noworoczne, które stanowi szczyt kalendarza liturgicznego całego roku, a także koncepcja umierającego i zmartwychwstałego boga w cywilizacjach rolniczych. Stąd centralnymi pojęciami badawczymi w szkole mitu i rytuału są:

-    społeczne funkcje mitu,

-    sakralne funkcje króla,

-    analizy cyklów mityczno - obrzędowych (kalendarzowych).

Zwolennicy tej szkoły podkreślali egzystencjalną rolę mitów religijnych. Mity i obrzędy pozwalają uczestniczyć w rzeczywistości sakralnej i przezwyciężać niebezpieczeństwa rzeczywistości świeckiej. Istnieje także skandynawska odnoga tego nurtu, na której rozwój znaczący wpływ miała fenomenologia, jej przedstawicielami byli G. Widengren i S. Mowinckel.

73. Poglądy na religię H. von Glasenappa

na podstawie Margula