58144 str 2 (15)

2

Doświadczenia, wykonane w ostatnich czterech latach na polach doświadczalnych w Puławach, Skierniewicach, Piadykach i u niektórych plantatorów w okręgu Miechowskim i Zabło-towskim, wykazały, że oprócz machorki możnaby u nas uprawiać z powodzeniem także tytonie ciężkie czerwono kwitnące, dotychczas sprowadzane z Ameryki Północnej i częściowo z Włoch.

Tytonie ciężkie odznaczają się wielkim, grubym, masywnym i mocnym liściem. Uprawa, wymagania glebowe, nawożenie i suszenie tych odmian tytoniu są bardzo podobne do uprawy machorki, dlatego też w książeczce niniejszej będziemy omawiali uprawę machorki i tych tytoni jednocześnie, wskazując tylko tam, gdzie trzeba, na pewne różnice w postępowaniu, w zależności od wymagań każdego z tych gatunków.

Uprawa czerwono kwitnących tytoni ciężkich rozpowszechniła się już od lat kilkuset w Ameryce, w stanie Kentucky (czytaj Kentuki), tam też powstały różne odmiany, które ogólnie znane są pod nazwą tytoniu kentuckiego, aczkolwiek obecnie tytonie te są uprawiane już i w innych stanach Ameryki Północnej, a także we Włoszech oraz w Chinach i w kolonjach angielskich w Afryce.

Tytoń kentucki ma dla plantatorów dużo stron dodatnich; przedewszystkiem dlatego, że sadzi się go rzadziej niż wszystkie inne odmiany tytoni i pozostawia na roślinie tylko niewielką ilość liści. Stąd na jednostkę powierzchni uprawnej wychodzi mniej rozsady i zużywa się mniej robocizny przy wszystkich czynnościach, a, pomimo to, urodzaj jest taki sam wielki, jak plon machorki. Niedogodną zaś stroną tytoniu kentuckiego są jego duże stosunkowo wymagania co do gleby, nawożenia i uprawy, co sprawia, że może on być uprawiany tylko w dobrem położeniu i w gospodarstwach postępowych, stosujących dobrą uprawę i nawożenie. Suszenie jego, jak zobaczymy niżej, musi być lepsze i, co zatem idzie, kosztowniejsze, niż suszenie machorki, jednak jest daleko łatwiejsze i mniej skomplikowane niż suszenie tytoni papierosowych. Wziąwszy pod uwagę wszystkie wyżej przytoczone ujemne i dodatnie strony uprawy tego tytoniu, możemy przypuszczać, że w lepszych gospodarstwach może ón wkrótce zająć poważne miejsce, jako roślina przemysłowa, narówni z obecnie już uprawianą machorką.