62393 img518

3

Ochrona powietrza i ochrona sanitarna

3.1. Ochrona powietrza przed zanieczyszczeniem

Wymagania parametryczne w zakresie ochrony powietrza określa rozporządzenie ministra ochrony środowiska, zasobów naturalnych i leśnictwa z dnia 12 lutego 1990 r. w sprawie ochrony powietrza przed zanieczyszczeniem (Dz.U. nr 15, poz. 92).

Rozporządzenie wyodrębnia obszar specjalnie chroniony od obszarów pozostałych.

Do obszarów specjalnie chronionych zalicza się tereny uzdrowisk, parków narodowych, rezerwatów przyrody i parków krajobrazowych.

Rozporządzenie zawiera (jako załączniki) dwa wykazy określające rodzaje i poziom dopuszczalnego stężenia substancji zanieczyszczających powietrze na obszarach specjalnie chronionych i pozostałych, obejmujące łącznie 50 pozycji.

Ochrona powietrza, zgodnie z rozporządzeniem, polega na eliminowaniu lub ograniczaniu emisji do powietrza substancji stałych (pyłów), ciekłych i gazowych w ilościach, które mogą szkodliwie wpływać na zdrowie człowieka lub środowisko.

Decyzje o dopuszczalnej emisji określonych rodzajów i ilości substancji zanieczyszczających powietrze wydaje terenowy organ administracji państwowej stopnia wojewódzkiego - na określony czas, osobno dla każdego źródła emisji i emitora oraz warunków ich wprowadzania do powietrza.

Jednym z najmniej efektywnych i biernych sposobów ochrony powietrza przed zanieczyszczeniem jest zastosowanie stref ochronnych wokół obiektów lub urządzeń emitujących szkodliwe substancje w nadmiernych ilościach. Z tego względu zostały unieważnione dwa akty prawne, które regulowały zasady ustanawiania stref ochronnych i określania ich wielkości, a mianowicie:

1)    rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 30 września 1980 r. w sprawie zasad tworzenia i zagospodarowania stref ochronnych (Dz.U. nr 24, poz. 92),

2)    zarządzenie ministra administracji, gospodarki terenowej i ochrony środowiska z dnia 9 listopada 1982 r. w sprawie szczegółowych zasad wyznaczania granic i obszarów stref ochronnych oraz orientacyjne wskaźniki ich szerokości (MP nr 27, poz. 241).

Obecnie obowiązuje w tych sprawach tryb postępowania wynikający z przepisów ustawy z dnia 14 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. nr 89, poz. 415 z późn. zm.), zawartych w rozdziale 4 „Ustalanie warunków zabudowy i zagospodarowania terenu’'.

Przepisy tego rozdziału regulują proces wydawania decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, spełniających rolę dawnych decyzji lokalizacycjnych.

Art. 40 ust. 4 ustawy wymaga uzgodnienia projektu decyzji organu gminy z określonymi organami naczelnymi i terenowymi, w tym z:

-    ministrem ochrony środowiska, zasobów naturalnych i leśnictwa oraz Głównym Inspektorem Sanitarnym, w odniesieniu do inwestycji szczególnie szkodliwych dla środowiska i zdrowia ludzi,

-    wojewodą i właściwym państwowym terenowym inspektorem sanitarnym, w odniesieniu do inwestycji mogących pogorszyć środowisko.

Na podstawie delegacji ustawowej (art. 40 ust. 5) zostało wydane rozporządzenie ministra ochrony środowiska, zasobów naturalnych i leśnictwa z dnia 13 maja 1995 r. w sprawie określenia rodzajów inwestycji szkodliwych dla środowiska i zdrowia ludzi oraz ocen oddziaływania na środowisko (Dz.U. nr 52, poz. 284).

Rozporządzenie wyszczególnia enumeratywnie inwestycje (obiekty budowlane lub ich zespoły), które zostały zaliczone do:

1)    szczególnie szkodliwych dla środowiska i zdrowia ludzi (37 pozycji),

2)    mogących pogorszyć stan środowiska (86 pozycji).

29