62887 Rugby w szkole 2

nie wykonują go zawodnicy zaawansowani technicznie. W rugby w szkole występuje tylko przygotowanie do gry nogą i poprawnego kopania piłki. Jest to bardzo ważna umiejętność, odgrywająca duża rolę podczas zawodów.

a)    Opis techniki

—    kop piłki z miejsca po ziemi — piłka trzymana oburącz (tak jak do podania). Uderzamy piłkę stopą o obciągniętych palcach, tuż nad ziemią tak, żeby piłka miała kontakt z podłożem jak najbliżej nogi.

—    kop piłki z miejsca w górę — piłka trzymana jak do podania oburącz, biegun bliższy ciała skierowany w kierunku tułowia. Wypuszczona z rąk piłka zostaje uderzona stopą o obciągniętych palcach (jeżeli chcemy osiągnąć dużą odległość) lub palcach stóp skierowanych na siebie (jeżeli chcemy osiągnąć dużą wysokość lotu piłki). W obu tych kopach kolano wyprostowane, wzrok skierowany przed siebie.

b)    Metodyka nauczania

—    prowadzenie piłki nogą — „drybling” na określonym odcinku

—    kop z miejsca po ziemi, zaczynać od niewielkich odległości miedzy ćwiczącymi. Wraz ze wzrostem umiejętności, zwiększać odległości

—    kop piłki po ziemi w większych grupach

—    kop piłki górą do partnera od małych odległości miedzy ćwiczącymi i niewielkiej wysokości lotu piłki stopniowo zwiększając odległość i wysokość.

—    kop piłki górą w większych grupach. Najczęściej popełniane błędy przez początkujących przy nauczaniu tego elementu.

—    trzymanie piłki w jednym ręku w momencie wykonywania kopu (piłka powinna być trzymana w dwóch dłoniach jak najdłużej),

—    skręcanie stopy podczas uderzania piłki (nie uzyskamy wówczas zamierzonego kierunku lotu piłki)

—    uginanie kolana nogi kopiącej (uzyskuje się małą odległość i kop jest bardzo niedokładny),

—    niewłaściwe upuszczenie piłki (nierówno-czesne uwolnienie piłki z rąk)

—    złe ułożenie stopy podczas kopu po ziemi (palce nie obciągnięte uzyskuje się wówczas kop górą po ziemi

c)    Przykładowe ćwiczenie i zabawy

—    gra w piłkę nożną piłką do rugby

—    prowadzenie piłki nogą — „drybling” na określonym odcinku z rywalizacją np. w jedną stronę „dryblingiem” z powrotem bieg z piłką w rękach

—    ćwiczenie w dwójkach, jeden ćwiczący rzuca partnerowi piłkę, który musi do niej dobiec by wykonać kop do kolegi

—    kop piłki sobie w górę, chwyt w wyskoku

—    kop piłki w miejscu w trójkach (po ziemi, w powietrzu); zmieniać odległość między ćwiczącymi

—    kop na celność lub na odległość (z rywalizacją)

—    grupa ustawiona w kole, wyznaczony przez prowadzącego kopie piłkę w górę i wywołuje kolegę, który ma złapać piłkę

4. Zbieranie i podnoszenie piłki z ziemi w marszu oburącz

a) opis techniki

Ćwiczący zbierający piłkę z ziemi, powinien znajdować się w wykroku, obok piłki. Ciężar ciała spoczywa na nodze zakrocznej. Poprzez ugięcie nóg obniża tułów i dwoma rękoma chwyta piłkę. Następnie prostuje się i kontynuuje bieg. Przed piłką należy zwolnić, wzrok początkowo skierowany na piłkę, a po podniesieniu jej przeniesiony przed siebie (na przeciwnika)

b)    metodyka nauczania

—    zbieranie piłki leżącej na ziemi w marszu i w biegu

—    zbieranie piłki ruchomej (toczącej się) w marszu i biegu;

—    najczęściej popełniane błędy przez początkujących przy nauczaniu tego elementu,

—    zbyt szybki bieg podczas zbierania piłki brak ugięcia kolan (bardzo utrudnia płynne podniesienie piłki)

—    ustawienie ćwiczącego zbyt daleko od piłki

c)    przykładowe ćwiczenie i zabawy

—    ćwiczenie w dwójkach, jeden z ćwiczących idzie z piłką w określonym miejscu kładzie ją na ziemi. Partner podnosi, przechodzi trzy-cztery kroki i kładzie ponownie na ziemi itd.

Ćwiczenie wykonywane na określonym odcinku boiska, można go wykonywać w trzech, czterech ćwiczących.

d)    ćwiczenie jak wyżej, ale wykonywane w lekkim biegu. W miarę wzrastania umiejętności zwiększać tempo biegu.

e)    Jeden z ćwiczących kładzie piłkę na ziemi i poprzez popchnięcie jej do tyłu nadaje jej ruch. Następny zawodnik zbiera ją z ziemi wykonuje to samo co poprzednik itd. ćwiczenie wykonywane w marszu, biegu, we dwóch, trzech, czterech ćwiczących.

f)    Prowadzący rzuca piłkę na ziemię, ćwiczący ma za zadanie zabrać ją w biegu i zanieść na określone miejsce.

g)    ćwiczenie jak wyżej, ale z dołożeniem dodatkowych zadań technicznych np. po zebraniu piłki podanie do partnera.

h)    wyścigi rzędów z położeniem piłki w określonym miejscu, w drodze powrotnej zebranie piłki i podanie do partnera i wszelkie odmiany tego ćwiczenia prowadzące do doskonalenia zbierania piłki jak też biegu z piłką i podania).

5. Przyłożenie piłki na polu punktowym

a) Opis techniki wykonania Położenie piłki na polu punktowym to podstawowy sposób zdobywania punktów w rugby. Zgodnie z przepisami piłka musi być położona, przyciśnięta na polu punktowym. Nie może być rzucona. Zawodnik trzymając ją w ręku lub rękach musi ją położyć (przycisnąć) na polu punktowym nie tracąc z piłką kontaktu do momentu jej położenia. Ćwiczący ugina nogi w kolanach trzymając piłkę w obu rękach kładzie ja na ziemi.

Ćwiczący wbiegając na pole punktowe trzy

ma piłkę i przewracając się przyciska ją do ziemi.

Położenie piłki padem — ćwiczący trzymając piłkę w rękach wykonuje rzut w przód wyciągając ramiona. Piłka nie może opuścić rąk ćwiczącego do momentu kiedy nie dotknie podłoża (pola punktowego).

2.    Metodyka nauczania

a)    kładzenie piłki na polu punktowym z pozycji wysokiej w marszu, następnie w lekkim biegu i biegu.

b)    kładzenie piłki poprzez upadek na pole punktowe w marszu, biegu

c)    nauka położenia piłki padem w przód, z marszu, z biegu

d)    ćwiczenie elementu w połączeniu z innymi elementami technicznymi

e)    doskonalenie elementu w grach uproszczonych.

3.    Przykładowe ćwiczenie

a)    marsz z piłką w kierunku pola punktowego zakończony położeniem piłki (zdobyciem punktów). To samo, ale w biegu.

b)    ćwiczenie jak wyżej, ale z zastosowaniem różnych sposobów zdobywania punktów (kładzenia piłki na polu punktowym).

c)    wyścigi rzędów w kierunku pola punktowego zakończone położeniem piłki na nim

d)    nauka położenia piłki padem w piaskownicy, na materacach itp.

6. Walka o piłkę w przepychaniu 1x1.

a)    opis techniki:

element dość trudny, wymaga dużej uwagi od prowadzącego i stopniowego wdrażania do niego ćwiczących. Ćwiczący ugina kolana, następnie wysuwa tułów w przód, układa głowę i barki na barku współćwiczącego, który wykonuje to samo. Głowa jest w wysunięta tak, że opiera się o klatkę piersiową. Głowa znajduje się w linii tułowia, kark napięty. Przy schylonej głowie i pchaniu w dół najczęściej następuje upadek ćwiczących. Kręgosłup wyprostowany (jest to bardzo ważne). Nogi w wykroku o lekko ugiętych kolanach. Ręce mogą trzymać za koszulkę partnera.

b)    metodyka nauczania

—    nauczanie wiązania w pozycjach czworakowych (nauka ułożenia głowy i tułowia bez przepychania)

—    doskonalenie elementu w pozycjach niskich (czworakowych) ale z momentami pchania

—    jak wyżej w pozycjach wysokich bez pchania i z pchaniem;

—    najczęstsze błędy popełniane przez początkujących w nauczaniu tego elementu.