61583 str156 157 (3)

Złowione ryby, jeżeli nie są przeznaczone do bezpośredniego przygotowania posiłku, najlepiej jest przetrzymać w wiklinowym koszu lub siatce zanurzonej w wodzie. Kosz i siatkę należy przykryć trawą lub liśćmi przybrzeżnych roślin, aby zabezpieczyć ryby przed działaniem promieni słonecznych.

Jeżeli nie rozporządza się koszem bądź siatką, można wykonać z drutu o średnicy ok. 2 mm dużą agrafkę, którą zaczepia się ryby, a następnie wiąże sznurem z nią przywiązanym do palika wbitego w dno rzeki czy jeziora, w miejscu niedostępnym z brzegu i osłoniętym przybrzeżną roślinnością.

Sposoby te umożliwiają przetrzymanie ryb żywych przez kilka dni.

Śnięte ryby przez krótki okres można przetrzymać w mchu lub trawie. W braku możliwości przetrzymania ryb w stanie żywym należy je natychmiast uśmiercić przez uderzenie twardym przedmiotem w kark poniżej głowy.

Sztuki zabite przechowują się znacznie dłużej w stanie świeżym niż śnięte.

Gatunki szybko snące, jak pstrągi, lipienie, sandacze, świnki, płoęie, należy po zabiciu natychmiast wypatroszyć i usunąć skrzela oraz oczy. Następnie należy je, nie myjąc, oczyścić ze śluzu i krwi, wytrzeć do sucha, w miarę możliwości posolić, owinąć w trawę lub papier i ułożyć w miejscu zacienionym.

Ryby układa się obok siebie, a nie warstwami. W żadnym wypadku nie można ryb śniętych przetrzymywać w torebkach z polietylenu.

Przygotowując ryby do spożycia należy pamiętać o tym, że ikra brzany ma właściwości trujące dla organizmu ludzkiego i dlatego należy ją odrzucić. Również krew węgorza zawiera jady działające trująco na organizm ludzki. W związku z tym do patroszenia tej ryby nie należy przystępować ze skaleczonymi rękami.

PRZYGOTOWANIE OGNISKA DLA PRZYRZĄDZENIA POSIŁKÓW

ROZPALANIE OGNISKA

W warunkach naturalnego bytowania posiadanie ognia, obok żywności i wody, ma wyjątkowe znaczenie. Służy on do przygotowania gorących posiłków, pozwala przyrządzić smaczne pożywienie z produktów nie nadających się do spożycia w stanie surowym. Przy ognisku można się ogrzać i wysuszyć odzież, a w określonych wypadkach można się nim posłużyć jako umownym znakiem do wzywania pomocy.

Dlatego ważne jest zdobycie umiejętności rozniecenia ognia i jego racjonalnego wykorzystania.

Dobór odpowiedniej podpałki, opału i miejsca na rozpalenie ogniska pozwala na wyeliminowanie niepowodzeń przy minimalnym zużyciu materiału zapalającego. Na podpałkę nadaje się substancja sucha i łatwopalna, jak na przykład postrzępiona bawełna, postrzępiony papier, bawełna lub szmata nasycona materiałem łatwopalnym, siano, włosy. Do tego celu można również użyć niewielkich drzazg drewnianych, które podsycą ogień do chwili, gdy osiągnie on temperaturę umożliwiającą zapalenie opału.

Podpałka łatwo wchłania wilgoć z powietrza i może wskutek tego utrudniać rozpalanie ognia. Aby tego uniknąć, należy ją przechowywać w suchym miejscu.

Przy doborze opału należy stosować taki jej rodzaj, jaki jest dostępny, pamiętając o tym, że suche drewno pali się łatwiej, mokre dymi. Im bardziej twarde jest suche drewno, tym wolniej będzie się paliło, a płomień osiągnie wyższą temperaturę. Świeże drewno pali się dość dobrze, ale wymaga dużo żaru do rozpalania. Należy pamiętać także o tym, aby był zabezpieczony dostateczny dopływ tlenu.

Idealnym miejscem na rozpalenie ogniska jest podłoże mineralne lub twarda skała. Zabezpiecza to przed pożarem lasu. Jeśli powierzchnia gruntu jest sucha, trzeba oczyścić ją do ziemi.

157