65100 wilczomlecz

Euphorbia • wilczomlecz Euphorbiaceae

Euphorbia myrsinites wilczomlecz mirtowaty

Europa Pd.

Luźne, rozległe kobierce ścielących się płasko łodyg długości do 40 cm. Liście osadzone skrętolegle, mięsiste, łopatkowate, po kryte sinym nalotem. Kwiaty drobne, żółte, z seledynowymi podkwiatkami, tworzą dość okazałe główkowate kwiatostany, rozwijają się w czerwcu lipcu.

Roślina warta szerszego rozpowszechnienia ze względu na łatwą uprawę i piękno zimozielonych pędów. Przydatna na większe skalniaki, skarpy i rabaty skalne. Zadowala się lekką, przepuszczalną, nie zakwaszoną glebą o niewielkiej wilgotności. Stanowisko słoneczne. Mrozoodporność niepewna, szczególnie starszych roślin, podmarzających w ostre, bezśnieżne zimy.

Rozmnaża się przez samosiew. Wprowadzona do ogrodu może się w nim utrzymać przez wiele lat.

Euphorbia po/ychroma    Europa Sr. i Wsch

syn. E epiłhymoides

wilczomlecz złocisty

Bylina o prostych łodygach tworzących wypukłe kępy wysokości 20 40 cm, w zależności od gleby i stanowiska. Liście owalne, siedzące, rzadko owłosione, długości 3 5 cm. Kwiaty niewielkie, lecz opatrzone złocistożółtymi podsadkami, tworzą na szczytach łodyg duże baldachogrona. Kwitnie od połowy kwietnia.

Niezawodna i trwała roślina, uprawiana w ogrodach skalnych i na zwykłych, podwyższonych rabatach. Lubi ciepłe, wapienne, nieco gliniaste i umiarkowanie wilgotne gleby oraz słoneczne stanowisko. Mrozoodporność bez zastrzeżeń. W zagłębieniach zalewanych zimą może zagniwać, szczególnie starsze.

Rozmnażanie przez podział latem, po skróceniu łodyg, lub ukorzenianie młodych pędów oderwanych z piętką wczesną wiosną. Z nasion (wysianych jesienią) można otrzymać materiał niejednolity, dlatego lepiej rozmnażać wegetatywnie najbardziej wybarwione egzemplarze o zwartej budowie.

E. capitu/ata