66493 PwTiR141

280 Rozdział 9

pujący zobowiązuje się rzecz odebrać i zapłacić sprzedawcy cenę. Należy stwierdzić, że jest to oczywiście umowa nazwana, z natury rzeczy odpłatna i konsekwencji wzajemna. Do postanowień przedmiotowo istotnych tej umowy należy określenie przedmiotu sprzedaży oraz ceny. Ten ostatni element może być przy tym określony przez wskazanie podstaw do ustalenia ceny. Takie podstawy stanowi zwłaszcza cennik stosowany przez danego sprzedawcę. Omawiana umowa ma charakter umowy konsensualnej. Zasadniczo może być zawarta w dowolnej formie, w tym przez czynności konkludentne, jak we wspomnianym przykładzie zużycia przez gościa hotelowego zawartości pozostawionego do jego dyspozycji mini-barku w pokoju hotelowym.

Z innych przepisów rozbudowanej kodeksowej regulacji umowy sprzedaży warto wspomnieć o przepisie, który zobowiązuje sprzedawcę do udzielenia kupującemu potrzebnych wyjaśnień o stosunkach prawnych i faktycznych dotyczących rzeczy sprzedanej oraz do wydania posiadanych dokumentów dotyczących tej rzeczy. Ten ważny, szeroko rozumiany obowiązek informacji, obejmujący m.in. przekazanie kupującemu koniecznych wyjaśnień dotyczących instrukcji montażu i konserwacji rzeczy, jej obsługi lub używania, ostrzeżeń przed niebezpieczeństwem związanym z używaniem rzeczy itp., nie ma jednak znaczenia w przypadku drobnych rzeczy codziennego użytku, które najczęściej są przedmiotem sprzedaży w obiektach hotelarskich.

Do niedawna dla ochrony praw gości hotelowych, będących nabywcami różnych drobnych rzeczy, znaczące były przepisy kodeksowe dotyczące rękojmi i gwarancji, które ustanawiają odpowiedzialność za jakość świadczenia. Jednak od 2003 r. obowiązują w tym zakresie przepisy ustawy o szczególnych warunkach sprzedaży konsumenckiej z 2002 r. Ustawa ta dostosowała ustawodawstwo polskie do ustaleń dyrektywy 1999/44/WE w sprawie niektórych aspektów sprzedaży towarów konsumpcyjnych i związanych z nią gwarancji z 1999 r. W zakresie uregulowanym przez ten akt normatywny nie są stosowane kodeksowe przepisy o sprzedaży.

Przedmiotem sprzedaży konsumenckiej jest tzw. towar konsumpcyjny, tj. rzecz ruchoma sprzedawana w zakresie działalności przedsiębiorstwa osobie fizycznej, która nabywa tę rzecz w celu niezwiązanym z działalnością zawodową lub gospodarczą. Tak właśnie z reguły jest w wypadku nabywania różnych rzeczy przez gości hotelowych w obiektach hotelarskich i innych obiektach, w których są świadczone usługi hotelarskie. Nie jest jednak sprzedażą konsumencką nabywanie rzeczy ruchomych od rolnika prowadzącego gospodarstwo agroturystyczne i wtedy są stosowane przepisy kodeksowe o sprzedaży. Rolnik bowiem dokonuje sprzedaży w ramach gospodarstwa rolnego, a nie w zakresie działalności przedsiębiorstwa rozumianego przedmiotowo zgodnie z kodeksową definicją tego pojęcia.

Powołana ustawa nakłada na sprzedawców towarów konsumpcyjnych liczne obowiązki informacyjne. Są oni zobowiązani podać do wiadomości kupujących cenę oferowanego towaru konsumpcyjnego oraz jego cenę jednostkową. Przy sprzedaży za cenę powyżej 2 tys. zł sprzedawca jest obowiązany potwierdzić na piśmie wszystkie istotne postanowienia zawartej umowy. Wymaganie to ma znaczenie praktyczne tylko w hotelach najwyższych kategorii, w których można nabyć np. drogi obraz czy biżuterię. W pozostałych wypadkach na żądanie kupującego sprzedawca wydaje pisemne potwierdzenie zawarcia umowy. Ponadto w ramach sprzedaży konsumenckiej na sprzedawcy ciąży obowiązek udzielenia kupującemu jasnych, zrozumiałych i niewprowadzających w błąd informacji w języku polskim, wystarczających do prawidłowego i pełnego korzystania ze sprzedanego towaru. Takie informacje powinny być na towarze konsumpcyjnym lub być z nim trwale połączone, jeśli towar jest sprzedawany w opakowaniu jednostkowym lub w zestawie. W pozostałych wypadkach wystarcza umieszczenie w miejscu sprzedaży informacji ograniczonej do nazwy towaru i jego głównej cechy użytkowej oraz wskazania producenta lub importera i kraju pochodzenia towaru.

Sprzedawca towaru konsumpcyjnego ma również obowiązki o charakterze techniczno-organizacyjnym. Powinien on zapewnić w miejscu sprzedaży odpowiednie warunki techniczno-organizacyjne umożliwiające dokonanie wyboru towaru i sprawdzenie jego jakości, kompletności oraz funkcjonowania głównych mechanizmów i podstawowych podzespołów. Sprzedawca jest też zobowiązany wydać kupującemu wraz z towarem wszystkie elementy jego wyposażenia oraz sporządzone w języku polskim instrukcje obsługi, konserwacji i inne dokumenty wymagane przez odrębne przepisy. Ponadto na żądanie kupującego sprzedawca ma obowiązek wyjaśnić znaczenie poszczególnych postanowień umowy.

Najważniejszą nowością w stosunkach profesjonalnych sprzedawców z konsumentami, wprowadzoną przez omawianą ustawę z 2002 r., jest wyłączenie stosowania rękojmi za wady fizyczne i prawne rzeczy sprzedanych oraz gwarancji jakości, przewidzianych w kodeksie cywilnym. Zamiast tradycyjnego terminu „wady rzeczy” powołana ustawa wprowadziła pojęcie „niezgodności towaru konsumpcyjnego z umową”. Obecnie w ramach sprzedaży konsumenckiej sprzedawca odpowiada wobec kupującego, jeżeli towar konsumpcyjny w chwili jego wydania jest niezgodny z umową. W razie stwierdzenia niezgodności przed upływem 6 miesięcy od wydania towaru domniemywa się, że istniała ona w chwili wydania. Istotne jest też domniemanie zgodności z umową, jeżeli towar nadaje się do celu, do jakiego tego rodzaju towar jest zwykle używany, oraz gdy jego właściwości odpowiadają właściwościom cechującym towar tego rodzaju. Takie samo domniemanie przyjmuje się wtedy, gdy towar konsumpcyjny odpowiada oczekiwaniom wynikającym z publicznie składanych zapewnień sprzedawcy, producenta lub jego przedstawiciela, a nawet osoby podającej się za producenta. Sprzedawca jest obciążony ryzykiem odpowiedzialności za rzetelność w działalności reklamowej i to nie tylko własnej. Natomiast nie pono-