67732 ksiega8

cza (1993) w pływaniu korekcyjnym optymalna temperatura wody powinna wynosić 24-26® C. Kąpiel w wodzie chłodnej pociąga za sobą wzrost napięcia mięśniowego, które jest następ, stwem odruchowego pobudzenia układu nerwowego, a wtórnie uruchomienia procesu lermo-genezy drżeniowej. Stan taki przyczynia się do swego rodzaju sztywności ograniczającej ruchomość i determinuje możliwości korekcyjne. Cieplejsza woda ma natomiast znaczenie w tych przypadkach, w których chodzi o działanie rozluźniające, o zwiększenie możliwości korekcji w sytuacjach ograniczeń spowodowanych ewentualnymi przykurczami. Całość postępowania korekcyjnego w wodzie obejmuje następujące elementy bierne oddziaływanie czynników fizycznych środowiska wodnego, wykonywanie ćwiczeń korekcyjnych wspomagane działaniem powyższych czynników, zabawy w wodzie o wartości korygującej oraz ogólnie usprawniającej, naukę poszczególnych technik pływackich i pływanie różnymi stylami. Nauka technik pływackich powinna być podporządkowana celom postępowania korekcyjnego jak: korygowanie wad postawy w warunkach odciążenia, rozciąganie przykurczonych tkanek miękkich, doskonalenie koordynacji ruchów i panowania nad układem ciała, poprawę funkcji respiratoryjnych i hemodynamicznych, poprzez zwiększenie ruchomości klatki piersiowej i zwiększenie ogólnej wydolności organizmu Pływackie ćwiczenia korekcyjne obejmują w zasadzie dwa ich rodzaje: ćwiczenia o charakterze clongacyjno-rozciągającym i ćwiczenia wzmacniające określone grupy mięśniowe.

Masaż klasyczny

W masażu klasycznym stosujemy kolejno następujące techniki: głaskanie, rozcieranie, wyciskanie, ugniatanie, oklepywanie, wibrację, wałkowanie. W przypadku wad postawy ciała rozpoczynamy od masażu rozluźniającego mięśnie przykurczone. Masaż rozluźniający wykonujemy łagodnie i spokojnie stosując: głaskanie podłużne i poprzeczne, rozcieranie podłużne i poprzeczne oraz wibrację. Teraz wykonujemy masaż pobudzający mięśnie rozciągnięte. Stosujemy energicznie następujące techniki: głaskanie podłużne i poprzeczne, rozcieranie podłużne i poprzeczne, ugniatanie podłużne i poprzeczne, oklepywanie w formie miotełek i wibrację.

Ortopedyczna terapia manualna

Istotą zaburzenia na które oddziałuje się terapią manualną jest zablokowanie stawu. Odblokowanie stawu ma działanie podwójne: mechaniczne - poprawia warunki kincmntycznc stawu i reflektorycznc - działa na układy regulujące i sterujące. W większości stawów człowieka na całkowity zakres ruchomości składają się: fizjologiczny ruch czynny i fizjologiczny ruch bierny (ryc. 70a). Według Stodolnego (2000) łączny zakres obu tych mchów stanowi o

stawu.

całkowitej ruchomości stawu w danym kierunku. Fizjologiczny ruch czynny - a;, -p rgm nie. prostowanie, rotacja jest wykonywany silą własnych mięśni jest tnał m i ji_t nda toczenia i ślizgania w stawie. Wielkość tego ruchu wyznacza fizjologiczny zakres ruchu ta . charakterystyczny dla danego stawu Granicę fizjologicznego zakresu ruchu ---- mw n tarii

pełni staą funkcję tul. okresia. zakres (uchom czynnych hrn«tia«ck Ag danego stawu, chi urn tego tkankę kostną i przed r jJmicmsmi które moęhłh ją astkedne Dzięki lc) barierze. — rntrł-nte i jaką siłą i srybtasscsą

wykonuietni ruA. KłsttK oat

Hyc 70 Rodzaje ruchu w sutwsc i jego bariery ruchowe fug Siodotmcgol wyAaiDOwanY vs rd w

mencic. aby st»w twe u.Vcgł

uszkodzeniu Fizjologiczny ruch bierny tb> jest wykonywany za pomocą s»K rcwnęsrrnet. np przez terapeutę i przekracza fizjologiczny zakres ruchu, lecz nic sięga grantcy usr.kcviresua stawu. Zakres tego ruchu nazywamy zakresem anatomicznym ruchu stawu, a tego granscę wyznacza tzw. bariera anatomiczna stawu i.BAV W trakcie powyższego ruchu, w nwarę zbliżania się do bariery anatomicznej stawu, badający napotyka na sprę.wsctc urastający oęvx napinanych tkanek Opór ten jest początkowo łatwy do pokonania wyrastającą siłą rs> wnętr/ną. potęgując się miękko i łagodnie, ai do osiągnięcia bariery aoatemieroc». gd- >c ruch