67954 str07

Otwór przed chłodnicą zasłonięty był pokrywą, którą można było otwierać i zamykać z wnętrza wozu przy pomocy dźwigni i cięgieł. Podobne, ałe otwierane tylko z zewnątrz, otwory po obydwu stronach silnika zapewniały swobodny dostęp do niego dla obsługi i napraw, zaś przez otwory w górnych płytach osłony silnika można było uzupełniać płyn chłodzący i napełniać zbiornik oleju. Po obydwu stronach kadłuba znajdowały się zamykane od wewnątrz drzwi wejściowe do wozu. zamocowane na trzech kutych zawiasach i zaopatrzone w klamki oraz zasuwki.

Kadłub nie byl gazoszczelny, toteż do wyposażenia załogi należały maski ochronne. Podczas walki przewietrzanie wnętrza zapewnić miał umieszczony w nim wentylator, pobierający powietrze spod samochodu. Wymagało to stosowania specjalnych filtrów, które jednak, np. podczas jazdy po pokrytych kurzem polnych drogach i szutrowych szosach, nic w pełni spełniały swoje zadanie.

W przedniej, oddzielonej od przedziału bojowego, części kadłuba znajdował się pojedynczy reflektor, chłodnica w niklowanym płaszczu i silnik. Tuż za przegrodą umieszczono zbiornik oleju, a za nim tablicę przyrządów ze wskaźnikami i ręczny sygnał tzw. gruszkowy. Obok kierownicy znajdowały się dźwignie: zmiany biegów, hamulca i zasłony chłodnicy oraz pedały przyspiesznika, hamulca i sprzęgła. Spaliny odprowadzane były rurą wydechową z wylotem po lewej stronie opancerzenia samochodu.

Zaopatrzone w oparcie siedzisko kierowcy znajdowało się po prawej stronie, obok miejsce Strzelca, z tylu zaś — identyczne siedzisko drugiego kierowcy oraz miejsce, z którego w razie potrzeby obsługiwano tylny karabin maszynowy. Siedziska były kryte czarną skórą i dawały się przesuwać do przodu i tyłu.

Bojowe siedzisko dowódcy wozu zawieszone było na skórzanych pasach wewnątrz wieży.

Na bocznych, wewnętrznych ścianach kadłuba pancernego umocowano ramy na skrzynki amunicyjne i gaśnicę śniegową o pojemności 4 1. Na podłodze umocowano: akumulator, metalową bańkę i brezentowe wiadro na wodę oraz ręczną pompę do kół. Zbiornik paliwa zamontowany był poniżej poziomu podłogi na samym końcu kadłuba.

W specjalnych uchwytach na zewnętrznych ścianach samochodu umocowane były narzędzia saperskie: oskard, łom i łopata, a także korba rozruchowa do silnika. Zestaw narzędzi samochodowych przewożono w dwóch metalowych, zamykanych na kłódki skrzynkach, przytwierdzonych na zewnątrz u dołu tylnej ściany kadłuba. W tym samym miejscu zawieszony byl 5-tonowy podnośnik typu kolejowego i 7 metrów stalowej liny holowniczej o średnicy 12 mm. Do holowania służyły sztywne zaczepy na przodzie ramy podwozia i tylny hak z mechanizmem sprężynującym i zapadką.

Nad przedziałem bojowym spoczywała na łożysku kulkowym ośmiokątna obrotowa wieża, zbudowana z dwuteowego szkieletu i przynitowanych do niego płyt pancernych. Obrotu wieży dokonywano ręcznie, przy czym można ją było w dowolnym położeniu unieruchomić przy pomocy specjalnej zapadki. W ścianach wieży wykonano 11, rozmieszczonych na różnych wysokościach, szczelin obserwacyjnych, zasłanianych od wewnątrz zasuwkami. W górnej płycie wieży znajdował się okrągły otwór zamykany dwudzielną pokrywą, służący strzelcowi do obserwacji i stanowiący wyjście awaryjne. Z powodu braku wyposażenia radiowego dowodzenie zespołami samochodów odbywało się m.in. przy pomocy kolorowych chorągiewek, a do sygnalizacji nimi służył