68126 s12 (13)

czątkowej. Ten praktyczny wniosek bardzo szybko wykorzystano, konstruując roczne granaty przeciwpancerne o działaniu kumulacyjnym. Główną wadą granatów ręcznych jest jednak stosunkowo mała donośność rzutu, wynosząca 20—25 m.

W związku z tym zrodził sie pomysł wykorzystania karabinów, będących podstawową bronią piechoty, do miotania lekkich granatów kumulacyjnych na odległości większe od donośności rzutu ręcznego. W ten sposób powstały przeciwpancerne granaty 1 granatniki karabinowe, wprowadzone do uzbrojenia w połowie 2 wojny światowej. Przystosowanie karabinu do miotania granatów polegało na wyposażeniu go w specjalną nasadkę nakręcaną lub mocowaną w inny sposób do wylotowej części lufy. Pierwsze nasadki wykonywane były w postaci tulei o średnicy wewnętrznej (kalibrze) około 30 mm z gwintowanym przewodem. Granaty o masie 0.25—0,45 kg z naciętym na obwodzie gwintem wkładano (ładowano) pojedynczo do przewodu nasadki tylną częścią od przodu (od strony wylotu). Wystrzeliwano je za pomocą specjalnego naboju ślepego (bez pocisku) z prędkością początkową około 50 m/s. Stabilizacje na torze zapewniał im ruch obrotowy uzyskany dzięki współpracy gwintów nasadki i granatu. Za pomocą takich granatników możliwe było miotanie przeciwpancernych granatów kumulacyjnych na odległości 50 do 100 m, znacznie przekraczające donośność rzutu ręcznego. W podobny sposób przystosowano również do miotania granatów kumulacyjnych niektóre rusznice przeciwpancerne.

W późniejszych rozwiązaniach granatników karabinowych zastąpiono zbyt małe granaty o stabilizacji obrotowej granatami stabilizowanymi za pomocą brzechw, umieszczonych na wydłużonej części tylnej, zwanej statecznikiem. Granaty takie przed strzałem nasuwane są otworem w stateczniku na wydłużone nasadki o niezbyt dużej średnicy (około 20 mm). W wyniku wyeliminowania ruchu obrotowego i zwiększenia kalibru tych granatów uzyskano znaczne zwiększenie przebłjalności. Współczesne granaty nasadkowe tego rodzaju o masie 0,55~-0,65 kg. wystrzeliwane za pomocą typowych karabinów (zwykle samopowtarzalnych), mogą przebić pancerz o grubości rzędu 200 mm.

PANCERZOWNIOE RAKIETOWE I BEZODRZUTOWE

Przy zachowaniu niezbędnej zdolności przebicia za pomocą karabinowych granatów nasadkowych nie udaje sie jednak przekroczyć donośności skutecznej większej na ogoł od 70—90 m. W związku z tym myśl konstruktorów skierowana została na poszukiwanie takiej broni, która umożliwiałaby wystrzeliwanie wystarczająco skutecznych przeciwpancernych pocisków (granatów) kumulacyjnych na większe odległości, a równocześnie zabezpieczała strzelającego przed nadmiernym oddziaływaniem odrzutu. Rozwiązanie z.naleziono stosunkowo szybko w oparciu o wykorzystanie napędu rakietowego pocisków. Już w końcu 1942 r. do walk w Afryce Północnej wprowadzone zostały amerykańskie pancerzownlce rakietowe Bazooka kalibru 60 mm. a nieco później pojawiły sie niemieckie Offenrotiry l Panzerschrecki.

Pancerzownica rakietowa zbudowana jest w postaci długiej rury (o kalibrze równym kalibrowi pocisku), spełniającej role wyrzutni, z której odpalany Jest pocisk rakietowy z głowicą kumulacyjną z przodu 1 silnikiem rakietowym na paliwo stałe z tyłu (w* stateczniku). Zapłon silnika odbywa sie najczęściej za pomocą elektrycznego urządzenia odpalającego.

Równolegle z udoskonaleniem pancerzownic

Pancerzownica rakietowa Pan-

zerschreck:

a)    wyrzutnia: 1 — rura: 2 — celownik; 3 — muszka: 4 — elektryczne urządzenie odpalające; 5 — przewód; 6 — osłona

b)    pocisk rak.e-towy: 7 — ładunek kumulacyjny; 8 — pobudzacz; 9 — zapalnik; 10 — silnik rakietowy; 11 — ubrzechwienic

12