72658 P3040890

2.3. Obciążenia I współczynniki.

O dla wybranych charakterystycznych przekrojów ustala się kombinację najbardziej niekorzystnych wartości momentów i sił. np. sumuje tylko dodatnie lub tylko ujemne wartości tych sił wewnętrznych z niekorzystnych wariantów obciążeń; g) celowym jest sporządzenie wykresów sił wewnętrznych obliczonych dla poszczególnych wariantów obciążeń, a także ich obwiednię.

2.3.7. Schematy i zestawienia obciążeń

Zestawiając obciążenia, należy ustalić możliwe najniekorzystniejsze kombinacje obciążeń dla poszczególnych elementów lub całej budowli. W konstrukcjach kratowych sumowanie sil przeprowadza się dla każdego pręta oddzielne, gruptyąc obok siebie pręty pasa górnego, pasa dolnego, krzyżulce i słupki.

Realność zestawień polega na logicznym uwzględnieniu możliwości równoczesnego działania lub nie różnych obciążeń. Nie uwzględnia się więc na przykład równoczesnego działania parcia wiatru z lewej i prawej strony albo sił poziomych od hamowania suwnicy, jeśli nie są równocześnie uwzględnione pionowe obciążenia od tej suwnicy. Zawsze należy uwzględnić ciężar własny konstrukcji.

Przy projektowaniu konstrukcji według metody stanów granicznych już na początku obliczeń można pomnożyć wszystkie obciążenia przez odpowiednie współczynniki obciążenia. Z przyczyn praktycznych zaleca się wykonanie oddzielnych sumowań obciążeń charakterystycznych i obliczeniowych, gdyż będą mogły być utyte niezależnie, zarówno do sprawdzania nośności, jak też do bezpośredniego wykorzystania w innych obliczeniach, np. w sprawdzeniu ugięć. Dla przejrzystości wyników należy je zestawić oddzielnie, w tablicach (przykład tabl.2.6). Najniekorzystniejsze wartości momentów zginąjących i sił ustalone przez odpowiednie ich sumowanie wykorzystać się bezpośrednio do wymiarowania przekrojów. Sposoby zestawiania obciążeń liniowych na belkę oraz skupionych na stup pokazano na rys. 2.3.

q »_ ,ł-

Ry*-2.3. Schemat rozdziałów obciążenia na belki i dup stropu

Podstawy pr

Obciążenie liniowe rozłożone na dło|oki belki Jul iloczynem rouUwu belek (a) i obciążenia równomiernie rozłożonego na jednostkę zakrętko-wanej na rysunku powierzchni.

Obciążenie skupione działające na stup wyznacza się. mnożąc obciążenie równomiernie rozłożone na jednostkę takreakowanej powierzchni przez pole tej powierzchni.

2.3.8. Układ jednostek miar

Rozdział 2

Od 1 stycznia I979r. wprowadzono w naszym krąju Międzynarodowy Układ Jednostek 81, w którym za jednostką sity przyjęto Newton <Nt, równą sile pał działaniem którą! ciało o masie 1 kg uzyskuje przypis szenie t m/s . tj N = 1 kgm/a . Celem przeliczenia sił układu MKS (kG) na układ SI można przyjąć z dostateczną dla techniki dokładnością, że 1 kG = 9.81 N ■ 10 N. Ponieważ układ SI przewiduje pierwszeństwo przedrostkom odpowiadającym trzecim potęgom jednostki podetawowąj. jako jednostki obciążeniu przyjęto więc N. kN. MN

/a Przykład 2.1.

Zestawić obciążenia projektowanej nas przemysłowej zlokalizowanej w miejsce woda podgórskiej 500 m nad poziomem morza (IN stratę wiatrowa, IV strefa dnia-gowa). Zarys geometryczny głównego ustroju nośnego haft pokazano no rys.2.4a. Długość hali 8 x 6 - 40 m.

Oo węzłów pasa dolnego dźwigara kratowego podwieszono tory jezdne elektrycznych wciągarek o udźwigu O * 24 kN w węzłach Dr IIV. a w węźle Ds o udźwigu 0-45 kN.

az