73702 SNV36336

on m.in. w zeszycie pierwszym z 1778 roku: „tłumacz •^Ue V

»•> ntl I Mtl IM M #« ItmrfAl A •% aI>    1. . IV U    ^ N /' I .    ' /

Littćrairc de Varsovie”, wymagający i krytyczny J. B. Oub

Napisał nn m in u; ■7AU’/v/*if»

Szymanowskiego zasługuje na wszelkie pochwały. Ma ono wartY^Nil

^poza tyirij ,¥

przełożonego na wiersz polski. Nie ma w nim zmian wynikają z różnic między dwoma językami”.

(w każdym razie pod własnym nazwiskiem) za swego życia. Byj^4ri( autorem (obok Adama Naruszewicza, Karola Wyrwicza i Wincenta^

Żadnych innych utworów literackich nie ogłosił Sz

Towarzystwa Krytycznego, którego zadaniem miało być wypracowani^

tuskiego), jednej z rozpraw (podpisanej J. S.), wydanej vnrM772^r politycznej państw starożytnych od pewnego towarzystwa napisanej. W r Si opublikował Listy o guście czyli smaku jako odpowiedź na projekt utw₀JI

teriów ocen dzieł literackich. Po śmierci autora

-—-^{1 w r}- ¹⁸⁰¹ przyjaj

s\

i wielbiciele jego twórczości doprowadzili do zebrania rozproszonych ■ poety. Ukazały się one w tomie I-ym zainicjowanej przez Tadeusza Mosm skiego serii wydawniczej Pism rozmaitych współczesnych wierszem /Jl w 1803 r. w Warszawie. Obok nieznanych wcześniej utworów poetyckich J przedruku Zadiga i Świątyni Wenery w Knidos tom zawierał jedno z ^ o tematyce prawniczej: O procesie kryminalnym; rozprawkę w formie list^TI przyjaciela rozważającą zalety i niebezpieczeństwa podróżowania: WypraM wojaż oraz przedruk Listów o guście czyli smaku. Późniejsze badania dorzj jeszcze do dorobku Szymanowskiego trzy pisma z dziedziny prawa. Taki spuścizna piśmiennicza tego autora składa się z trzech działów: wierJ z których przeważająca część nie została przez autora opublikowana, pj kładów wydanych w dwu przypadkach anonimowo, oraz pism o charaktery historycznym, programowym lub użytkowo-prawniczym.

Poetycki debiut jest przede wszystkim przejawem jego literacką poszukiwań i upodobań, ku którym skłaniał się początkujący autor. Jat wiadomo sielanka była gatunkiem dobrze zadomowionym w polskiej tradyępl literackiej, która proponowała różne jego wzorce, wywiedzione jednak jl źródeł starożytnych. W tej sytuacji wybór Fontenellea jako przykłada 1 realizacji gatunku wydaje się ważny i znaczący. Świadczy on nie tylko I

0    dobrym rozeznaniu w piśmiennictwie europejskim, ale również — o zaintere-ł sowaniu myślą francuskich modernes, kwestionujących wyłączność antyczne®! modelu poezji i głoszących wyższość współczesnych osiągnięć literackich! Fontenelle poprzedził edycję swych eklog teoretyczną rozprawą Discommm naturę de ieglogue, w której zdystansował się wobec tradycji sielanki antyczne (z jej zbyt „niskim” przedstawianiem życia wiejskiego) oraz wobec sielan-kopisarzy nowożytnych (z przesadną galanterią i wysublimowanym ts/ńl rzekomych pasterzy). Domagał się natomiast od eklogi ukazywania tego. a uważał za istotę rustykalności: ideału życia, w którym zgodnie współistniałyby dwa wielkie pragnienia i namiętności określające naturę człowieka: miłość

1    spokój. „Gdy przedstawia mi się spokój, który panuje na wsi. prosto* i czułość, z jaką traktuje się tam miłość, moja wyobraźnia poruszona i przejęu