75719 SNC03679

iraa chłodnego, warstwę przejściowa rfrnn*-. v -

zawsze mniej lub bardziej wyraźne załamS? ^{nad,egfą warttwę} 'Ml zaaMNgJ

frontalnej temperatura wzrasta ,    ^W‘*‘***"*£S

ciepłego i ćhfcdnego^ '    ^ ^P‘°^n0wei'    ^m“^szai* * l**C’

nymi powietrza chłodnego?    ,

Na pionowym przekroju, prostopadłym do powierzchni frontalnej zauważymy,«j warunek ciągłości pola ciśnienia może być zachowany wówczas, gdy powierzchnie izofe. rvczne masy ciepłej nie są równoległe do powierzchni izobarycznych masy chłodnej; jat ne i drucie powinny nachylać się ku powierzchni frontalnej. Skutkiem owego nachylenia jegt depresja baryczna wokół powierzchni frontalnej (rys. 7.23b). Na ziemi, wzdhcS^ frontu powstaje bruzda niskiego ciśnienia. Towarzyszy jej zbieżność prądów powieto nych w warstwie przyziemnej, a rozbieżność - w środkowej i górnej troposferze.

Rozpatrując zmiany ciśnienia w pobliżu powierzchni frontalnej, przyjmiemy ^ zenie, że w bezgradientowym polu ciśnienia występuje front stacjonarny, lep ^ wierzchnia nachyla się w stronę powietrza chłodnego. Na powierzchni frontalnej nie musi spełniać warunek ciągłości. Jego zmiany w sąsiedztwie powierzchni mająchj, rakter dyskretny, tzn. powierzchnie izobaryczne „nie urywają się” w przestrzeni. Jedno, i cześnie jednak, jak wiemy z prawa statyki, odległości między powierzchniami tzobaiy& j nymi w powietrzu ciepłym są większe niż w powietrzu chłodnym (rys. 7.23a). Jak. zbiegają się powierzchnie izobaryczne powietrza ciepłego z powierzchniami izotaygj

Pomijając założenie bezgradientowego pola ciśnienia, można sformułować Jymol sek, że bruzda frontalna, nałożona na dowolne pole ciśnienia, wywoła w nim pnfr j kształcenie, które można określić jako tendencję do kształtowania się niżowej (cyklof nalnej) krzywizny izobar. Na frontach izobary załamują się w charakterystyczny sposóbj formują się tam mniej lub bardziej wyraźnie zaznaczone zatoki niżowe.

H 7¹?¹ cieP*y oracza, że masa ciepłego powietrza wypiera chłodną, nasuwając sil ponad mą wzdłuz pochylonej powierzchni frontalnej (rys. 7.24).

tvcznvm    ^w Pouczeniu z adiabatycznym (najpierw suchoadiabtt

Ł ;,.’ & I ^ekroczemu poziomu kondensacji wilgomoadiabatycznyra) spadkiem