SNC03678

' ^chKH,ncgo, warstwę przejść

Ir**

. ..    ° .'•iwy przejściowa ffrnnfalr»*\ * II

/<«ws/c mniej lub bardziej wyraźne tlł *^a,.ⁿł) ¹ "adleglą warstwę ciepłą zaznaczaj frontalnej temperatura wzrasta y ^aman,e’ oznaczające, że w okolicy powierzchni pionowy) zmnicis/a sie _yn-V / V*^okosc,3 ^{,ub zc} J^ei spadek z wysokością (gradien, wa    -?• ?ⁿ?^czl»^co (zob 6.6). W ten sposób cienka warstwa przejtó*

^ ‘^s a , ncj równowadze pionowej, ograniczającej mieszanie się powietrza ciepłego i chłodnego.    ^

ozpatrując zmiany ciśnienia w pobliżu powierzchni frontalnej, przyjmiemy zalo-^/x n,c- ^{zc w} bezgradientowym polu ciśnienia występuje front stacjonarny. Jego po-wierzchnia nachyla się w stronę powietrza chłodnego. Na powierzchni frontalnej ciśnienie musi spełniać warunek ciągłości. Jego zmiany w sąsiedztwie powierzchni mają charakter dyskretny, tzn. powierzchnie izobaryczne „nie urywają się” w przestrzeni. Jedno-c/eśnic jednak, jak wiemy z prawa statyki, odległości między powierzchniami izobarycz-nymi w powietrzu ciepłym są większe niż w powietrzu chłodnym (rys. 7.23a). Jak więc zbiegają się powierzchnie izobaryczne powietrza ciepłego z powierzchniami izobarycz-nymi powietrza chłodnego?

Na pionowym przekroju, prostopadłym do powierzchni frontalnej zauważymy, że warunek ciągłości pola ciśnienia może być zachowany wówczas, gdy powierzchnie izobaryczne masy ciepłej nie są równoległe do powierzchni izobarycznych masy chłodnej; jedne i drugie powinny nachylać się ku powierzchni frontalnej. Skutkiem owego nachylenia jest depresja baryczna wokół powierzchni frontalnej (rys. 7.23b). Na ziemi, wzdłuż linii frontu, powstaje bruzda niskiego ciśnienia. Towarzyszy jej zbieżność prądów powietrznych w warstwie przyziemnej, a rozbieżność - w środkowej i górnej troposferze.

Rys. 7.23. Powierzchnie izobaryczne w zimnej M_z i ciepłej M_c masie powietrza

Pomijając założenie bezgradientowego poła ciśnienia, można sformułować wniosek. że bruzda frontalna, nałożona na dowolne pole ciśnienia, wywoła w nim przekształcenie, które można określić jako tendencję do kształtowania się niżowej (cyklo-nałnejj krzywizny izobar. Na frontach izobary załamują się w charakterystyczny sposób; formują się lam mniej lub bardziej wyraźnie zaznaczone zatoki niżowe.

front ciepły oznacza, że masa ciepłego powietrza wypiera chłodną, nasuwając się ponad nią wzdłuż pochylonej powierzchni frontalnej (rys. 7.24).

Wielkoskaiowe wznoszenie w połączeniu z adiabatycznym (najpierw suchoadiaba-lycznym. a po przekroczeniu poziomu kondensacji wiigotnoadiabatycznym) spadkiem

temperatur wego, i nie długo prze' niejące i pn Altostratusi widoczne ni ok. 500 km Przed front chni frontom je się też stc da i zmieni; wietrzą izm po przejściu ruszania się kilkunastu j W przy wypiera ma jest od niej szybko, po^ kątem, cief pojawiają si towne opac mniej wypię kiem ciśniei mulus, któr

158