77519 Obraz8 3

Opowieści z czasów po potopie (jak ta o Gilgameszu) poświadczają, że potomkowie ludzi i bogów (lub bogiń) uznawali się za godnych nieśmiertelności i zdobywali się na duży wysiłek, aby dołączyć do bogów i wyrwać się śmierci. Czy Adapa był takim półbogiem i zadręczał Ea prośbami, aby ten obdarzył go nieśmiertelnością? Nadawane Adapie miano „potomek Ea” tłumaczone jest przez niektórych jako „syn Ea”, syn zrodzony przez ziemską, czyli śmiertelną, kobietę. Wyjaśniałoby to plan Ea, który udawał, że zamierza spełnić życzenie Adapy, w rzeczywistości jednak tak manewrował, żeby uzyskać rezultat przeciwny.

Adapa bez wątpienia nosił także tytuł „syn Eridu” (Eridu było ośrodkiem Enki). Był to tytuł zaszczytny, przyznawany osobom o dużej kulturze umysłowej, wykształconym w słynnych akademiach Eridu. W czasach sumeryj-skich ci „mędrcy z Eridu”, starożytni uczeni odznaczający się fantastyczną pamięcią, stanow ili klasę samą w sobie. Ich imiona i specjalności zapisywano z admiracją i wielkim szacunkiem w niezliczonych tekstach.

Według tych źródeł mędrców z Eridu było siedmiu. W trakcie badań nad źródłami asyryjskimi Rykle Borgera (Die Beschwenmgsserie Bil Meshri umł (He Himmelfahrt Henochs w „Journal of Ncar Eastem Studies”) zaintrygował fakt, że odnośnie do siódmego mędrca tekst oznajmia (poza podaniem jego imienia i głównego tytułu do sławy, jak w przypadku pozostałych), że był to ten, „który wzniósł się do nieba”. Asyryjski tekst nazywa go Utu-Abzu: profesor Borger wywnioskował, że był to asyryjski Hcnoeh. bo według zapisu biblijnego właśnie siódmy przedpotopowy patriarcha, którego Biblia nazywa I lenochem, został przez Boga wzięty do niebiańskiej siedziby.

Gdy narracja biblijna, wymieniając przedpotopowych patriarchów, którzy poprzedzali Henocha i którzy nastąpili po nim, podaje także wiek. w jakim zrodzili oni pierw orodnego syna, i zaznacza, w jakim wieku umarli, odnośnie do Henocha, siódmego patriarchy, mówi, co następuje:

„Henoch żył sześćdziesiąt pięć lat i zrodził Metuszclacha.

Po zrodzeniu Metuszclacha chodził Henoch z Bogiem trzysta lat

i zrodził synów i córki.

1 lenoch przeżył

trzysta sześćdziesiąt pięć lat.

I lenoch chodził z Bogiem, a potem nie było go, gdyż zabrał go Bóg”.

Nawet ta krótka relacja biblijna przekazuje więcej niż mogłoby się wy (kiwać w tłumaczeniu, bo w oryginale hebrajskim powiedziano, że „Henoch chodził z ElohinT i został zabrany w górę „przez Elohim”. Ów hebrajski termin, jak wykazaliśmy, znaczył to samo, co DIN.CilR w sumeryjskich źródłach Księga Rodzaju. A więc to z Anunnaki „chodził” Henoch i to oni zabrali go w górę. Te objaśnienia oraz dane naukowe, które mogły pochodzić tylko z sumeryj-skiego systemu sześćdziesiątkowego i z. sumeryjskiego kalendarza nippuryj-skiego, wskazują na staroży tne źródła, dzięki którym wiemy znacznie więcej o Henochu niż wynika to z. lakonicznego zapisu biblijnego.

Pierwszym z tych dzieł jest Księga Jubileuszów, o której już mówiliśmy. Pełna szczegółów, których brak w biblijnej opowieści o dziesięciu patriarchach sprzed potopu, Księga Jubileuszów tw ierdzi, że „chodzenie z Elohim" 1 ienocha polegało na „przebywaniu z aniołami Boga przez, sześć jubileuszów liczonych w latach; aniołowie ci pokazali mu wszy stko, co jest na ziemi i w niebie”:

„Był pierwszym wśród ludzi zrodzonych na ziemi, który' nauczył się pisać, zdobył wiedzę i mądrość, i który zapisał znaki nieba według porządku miesięcy w księdze [...].

Był pierwszym, który zapisał świadectwo i zaświadczył o pokoleniach synów Adama na ziemi, i obliczył liczbę tygodni w jubileuszach, i oznajmił, ile jest dni w roku, i uporządkował miesiące, i obliczył liczbę szabatów w roku zgodnie z tym, co objawili mu aniołowie.

I pow-iedział także, co widział we śnie, co było i co będzie, gdy się zdarzy pokoleniom synów ludzkich”.

Według tej wersji boskich spotkań Henocha „został on wzięty spośród synów ludzkich” przez aniołów, którzy „czyniąc mu honory', poprowadzili go w majestacie do ogrodu Eden”. Tam, wedle Księgi Jubileuszów, Henoch spędzał czas na „zapisywaniu zarzutów i wyroków, jakie ciążyły nad światem” i z których powodu „Bóg zesłał wody powodzi na ziemię Edenu”.

Jeszcze więcej szczegółów podaje pseudoepigraliczna Księga Henocha, w której historia Henocha nie jest częścią patriarchalnej opowieści, lecz głównym tematem poważnego dzieła. Umieszczona w wiekach bezpośrednio poprzedzających erę chrześcijańską i oparta na starożytnych źró-

59