77736 skanuj0062

Katu-.: Ty cierpisz. Czy to przypadkiem nie z tego powodu nic chcesz, żeby one cierpiały? To naprawdę ważne, aby to sobie wyjaśnić raz na zawsze.

SARAH: Dla mnie :o r.ic jest jasne. Cierpienie moich dzieci jest dla mnie o wiele gorsze niż moje własne.

KATU-: Musi być gorsze. jx>r.icważ wyobrażasz v.>b:e. pr/cz co przechodzą. Przypisujesz im własne uczucia. Tb twoje uczucia cię ranią, a nic ich bó).

SARAH [po chwili milczcnial: To prawda.

KATU!: A kiedy tak robisz, kto przez to przechodzi? Kto cierpi? Ty

SARAH: Hnun.

KATU.: Czyli przyglądasz się ich cierpieniu i wydaje ci się. że wynosi ono. powiedzmy sześć lub siedem na skali od jednego do dziesięciu, ale z tego. co wiesz, wynosi ono tylko jeden, za to twoje cierpienie spowodowane ich cieipicnicm wynosi siedem.

SARAH: Możliwe.

KATIE: Często powtarzam coś takiego: W oddzielnych ciałach podoba mi się to. że kiedy ciebie coś [wili, mnie nie ix>li - to nie moja kolej. A kiedy mnie coś holi. to będę szczera. Tb mnie boli. Spójrz na łzy w moich oczach - to mój ból. nic twój. Teraz jesteś wolna od bólu. możesz mi pomóc, jeśli potrafisz. Jeśli przypisujesz sobie mój ból i doświadczasz go jako swojego, to jak możesz pomóc? A kiedy ty cierpisz, ja nie muszę cierpieć.

SARAH: W jaki sposób przestałaś tak robić?

KaTIK: Stosowałam Pracę. Podawałam w wątpliwość swój umysł. Byłam zmęczona bólem i fascynowało mnie, jaką wolność może zyskać umysł. Im bardziej jesteś wolna, tym bardziej kochasz siebie. A miłość do siebie to kochanie wszystkiego, co widzisz. Tb wszystko przenosi ona na świat. „Kochaj bliźniego swego jak siebie samego". Ja zawsze się do tego stosowałam: nienawidziłam siebie, nienawidziłam ciebie. Dziś kochani sie-

12-t

hie i nic nic mogę poradzić na to, że kocham c iebie. Tak to działa. Pomyśl teraz o najgorszych chwilach w swoim życiu, o najgorszym, co kiedykolwiek ci się przytrafiło.

S-tRAll: Okej.

KATIE: Jakoś sobie z tym poradziłaś, prawda?

SARAH: Oczywiście, było ciężko, ale poradziłam sobie.

KaTIE: Okej. Więc za kogo siebie uważasz, skoro myślisz, że one sobie nic poradzą? Jeśli ty sobie radzisz, to czemu miałabyś wierzyć, że one sobie nic poradzą z trudnościami, które życie przed nimi postawi?

SARAH: Rozumiem.

KaTIE: 'lak, kochanie, li, sobie dałaś radę. więc czemu sądzisz, że one nie są co najmniej tak zdolne i odważne jak ty? Czemu sądzisz, że ich umiejętność przetrwania jest gorsza od twojej?

S.\R.AH: W tej chwili przychodzi mi na myśl. że kiedy były małe, nie miały jej.

KaTIE: Naprawdę? Niezłe zdanie.. Nic miały umiejętności przetrwania. kiedy były małe" ■ odwróć to. .Ja nic...".

SARAH: Prawda. Ja nie miałam umiejętności przetrwania...

KATIE: „...kiedy one..."

SARA11: Kiedy one były małe.

KATIE: Zgadza się. Ta kreatywna nieustraszona część ciebie nic przetrwała. Obserwowałam dzieci, widziałam, jakie są nieustraszone, do|>ókt nie nauczymy ich leku. Wciąż uczę się od nich umiejętności przetrwania. Kiedy wpadną na drzwi, nic rozglądają sic wokół, żeby sprawdzić, czy ktoś to widział. [Publiczność się śmieje). Uczę się umiejętności przetrwania od moich wnucząt - dwu- i trzyletniego. A także uczę się od swoich dorosłych dzieci. Patrzę, jak sobie radzą ze swoimi problemami, niesamowite - czy uwierzycie w to? - bez mojej pomocy. Ale to dlatego, że się nic wtrącałam i obserwowałam. Chcę znać swoje dzieci. A jeśli jestem obok i wszystko się

123