78851 IMGi31

człowieka W literaturze medycznej czy neurologicznej nieprawidłowości funkcjonowania procesów określa się jako mikrozaburzenia czynności mózgu.

Wyróżnia się dwa rodzaje deficytów:

-    nadpobudliwość psychoruchowa,

-    zahamowanie psychoruchowe.

Współczesne badania i obserwacja zachowań dzieci wskazują na wzrost wskaźnika dzieci z zaburzeniami procesów dynamiki nerwowej.

a. Nadpobudliwość psychoruchowa

W ostatnim dziesięcioleciu nadpobudliwość psychoruchowa stała się elementem zainteresowania w wielu dziedzinach nauki: pediatrii, psychologii, psychiatrii, neurobiologii, pedagogiki, psychoterapii. Nie jest jednak zjawiskiem nowym, gdyż po raz pierwszy zwrócono na nią uwagę w II połowie XIX wieku. Wiele miejsca poświęcono na badania tego zjawiska w XX wieku, wyprowadzając różne hipotezy oraz wielość definicji.

W 1972 roku H. Nartowska definiuje nadpobudliwość, jako „przejawy w postaci wzmożonego pobudzania ruchowego, nadmiernej reaktywności emocjonalnej oraz w specyficznych zaburzeniach funkcji poznawczych, głównie w postaci zaburzeń uwagi”⁷⁸.

Z. Włodarski⁷⁹ podkreśla, że u dzieci nerwowych najczęściej spotykamy przejawy nadpobudliwości, a więc przewagę procesów pobudzania przy słabym hamowaniu wewnętrznym. Natomiast K. Dąbrowski za podłoże nadpobudliwości uważa zwiększenie wrażliwości tkanki nerwowej.,.Nerwowość to zespół różnorodnych i dość płynnych zaburzeń funkcjonalnych, które charakteryzują się nadpobudliwością psychiczną, przy nietkniętych władzach poznawczych”⁸⁰.

⁷⁸ H. Nartowska, Wychowanie dziecka nadpobudliwego. Warszawa 1972, s. 14. ¹⁹ Z. Włodarski, Zaburzenia równowagi procesów nerwowych u dzieci. Warszawa 1960, s. 65.

⁸⁰ K. Dąbrowski, Nerwowość dzieci i młodzieży. Warszawa 1959, s. 93.

1

90