81334 OMiUP t2 Gorski5

Kolejną czynnością jest uruchomienie urządzeń usuwających ze skraplacza powietrze. We współczesnych siłowniach stosuje się najczęściej trzystopniowe lub dwustopniowe próżniowe urządzenia smoczkowe, z dodatkowym odsysaniem pary uszczelniającej przez wentylator odśrodkowy, napędzany silnikiem elektrycznym lub instalacje z pompą próżniowo-wirową.

Po uruchomieniu urządzenia próżniowego, po upływie około 30-^45 minut (w zależności od wielkości skraplacza i wydajności urządzenia próżniowego) uzyskuje się stopień próżni, który odpowiada temperaturze wody chłodzącej i aktualnej wielokrotności chłodzenia skraplacza. Po osiągnięciu odpowiedniego stopnia próżni przełącza się cały ruch ze skraplacza pomocniczego (najczęściej atmosferycznego) na skraplacz główny, przez skierowanie odpływu pary wylotowej z pracujących mechanizmów do skraplacza głównego.

W niektórych rozwiązaniach parowych siłowni turbinowych instaluje się smoczek pomocniczy o dużej wydajności, z którego wylot skierowany jest do atmosferycznego skraplacza pomocniczego. Za jego pomocą można w znacznie krótszym czasie, wynoszącym kilkanaście minut, osiągnąć wymaganą próżnię w głównym skraplaczu podciśnieniowym.

Do skraplacza głównego, w czasie jego pracy, odprowadzana jest para wylotowa z najrozmaitszych odbiorów. Włącza się je odpowiednio do aktualnego zapotrzebowania.

Obsługa skraplaczy w czasie ich pracy polega na obserwacji parametrów pary, wody chłodzącej i powietrza oraz na badaniu (ciągłym lub okresowym) stopnia zasolenia skroplin. W razie wystąpienia zasolenia należy niezwłocznie ustalić przyczynę oraz miejsce przecieku wody słonej i usunąć je.

Gdyby stwierdzono zanieczyszczenia powierzchni wymiany ciepła, to trzeba oczyścić ją obustronnie chemicznie lub mechanicznie. Czyszczenie metodami chemicznymi podane jest w instrukcjach obsługi skraplaczy, lecz najczęściej polega ono na ługowaniu. Do czyszczenia mechanicznego służą specjalne zestawy szczotek i urządzeń do mycia pod wysokim ciśnieniem wody.

Obsługa skraplaczy w nowszych rozwiązaniach parowych siłowni turbinowych ułatwiona jest dzięki stosowanej automatyce oraz przyrządom kontrolno-pomiarowym, zarówno lokalnym jak i zdalnym.

Na skraplaczu głównym wspomnianej uprzednio siłowni znajduje się np.:

—    lokalny poziomowskaz skroplin w dolnej części skraplacza,

z dwoma sygnałami alarmowymi akustyczno-optycznymi, a mianowicie: „niski poziom skroplin" oraz „wysoki poziom skroplin",

—    lokalny manometr próżniowy z podłączeniem do testowania wskazań,

—    lokalny manometr próżniowy,

—    zdalny manometr próżniowy z możliwością odczytu w centrali manewrowo-kontrolnej siłowni,

—    zdalny manometr próżniowy z urządzeniem alarmowym, działającym w razie wzrostu ciśnienia w skraplaczu (spadku procentu próżni).

125