82059 Zoologia

Nowy Dokument tekstowy.txt

Natomiast przykładem pasożyta wewnętrznego jest glista ludzka żyjąca w przewodzie pokarmowym człowieka.

Pasożyty wewnętrzne ze względu na warunki, w jakich żyją - nie potrzebują oczu czy narządów ruchu, więc icn nie posiadają. Natomiast niezbędny jest im jakiś aparat czepny, pozwalający im utrzymać się w odpowiedniej części przewodu pokarmowego żywiciela oraz naskórek, który nie ulega trawieniu kwasami żołądkowymi - więc je mają. Pasożyty wykazują również zdolność do oddychania beztlenowego - czerpania energii z procesu rozkładania glukozy. Mimo niewielkiej wydajności tego oddychania (bo jedynie 5%), pasożyty wykorzystują tą formę, jako że w środku układu pokarmowego gospodarza nie ma tlenu. Niektóre pasożyty nie straciły możliwości oddychania tlenowego, np. tasiemce czy przywry, i kiedy mają okazję, to z niej korzystają.

u większości pasożytów do prawidłowego rozwoju konieczna jest zmiana gospodarza. Gospodarzem pośrednim nazywa się organizm, w którym żyją formy młodociane. Natomiast gospodarzem ostatecznym jest organizm, w którym żyje forma dorosła, z żywiciela ostatecznego wydalane są jaja, które zjada żywiciel pośredni, w nim rozwijają się larwy, a następnie poprzez zjedzenie mięsa z żywiciela pośredniego zaraża się żywiciel ostateczny.

Do pasożytnictwa organizmy te musiały się przystosować:

zlikwidowały niepotrzebne układy - krwionośny, oddechowy oraz pokarmowy wykształciły odpowiedni naskórek

posiadają narządy rozrodcze obu płci - są hermafrodytami

posiadają narządy czepne w postaci przyssawek bądź haczyków

mają zdolność oddychania beztlenowego

zmieniają żywicieli

ich skóra nie wytwarza barwników

nie posiadają zbędnych narządów zmysłowych oraz ruchowych PRZYWRY

Należą do robaków płaskich. Długość ich ciała dochodzi najwyżej do 5 cm. Są pasożytami kręgowców. Kształtem przypominają liście. Przywry posiadają specjalny naskórek złożony z dwóch rodzajów komórek - powierzchniowe są bez jąder, z licznymi mitochondriami, a wewnętrzne - luźno poukładane i większe. Taka budowa daje możliwość pobierania pokarmu przez skórę.

Narządami czepnymi są dwie przyssawki, znajdujące się na obu końcach ciała, układ pokarmowy jest prosto zbudowany, składa się przełyku oraz dychotomicznie rozgałęzionego jelita. Motyl i ca wątrobowa. jako ze jest dość duża, może posiadać dal sze, drobni ejsze rozgałęzi enta jePftaT'

układ rozrodczy zajmuje najwięcej miejsca w organizmie przywr. Zazwyczaj przywry posiadają narządy rozrodcze obu płci (są hermafrodytami), ich rozwój jest złożony. Larwy mają zdolność do powielania samych siebie - dając kolejne pokolenia larw (zachodzi to przez partenogenezę). żywicielami pośrednimi są ślimaki, potem ryby. Niekiedy larwy żyją wolno, poza ciałem żywicieli - jednak tylko do czasu znalezienia nowego gospodarza.

TASIEMIEC

Należy do płazińców. Bytuje w jelitach wielu kręgowców. Jego ciało ma postać taśmy - strobili, zbudowanej z licznych segmentów oraz główki i szyjki. Na główce występuje narząd czepny - przyssawki i haki. Szyjka z kolei jest miejscem powstawania kolejnych członów taśmy, im dalej od szyjki, tym segmenty są starsze. Każdy segment zawiera cały układ rozrodczy potrzebny do produkcji jaj. Tasiemce są hermafrodytami, a do zapłodnienia może dochodzić nie tylko pomiędzy członami dwóch osobników, ale również pomiędzy segmentami jednego tasiemca, a nawet w jednym segmencie, w miarę rozwoju, zanikają wszystkie układy w segmencie, a zostają w nim jedynie jaja. Końcowe człony są odrywane i wydalane wraz z kałem. Różne gatunki mogą posiadać w swoim rozwoju wiele larw, żyjących w wielu gospodarzach, zanim osiągną dojrzałość.

Oto przykłady kilku najczęściej występujących tasiemców:

tasiemiec uzbrojony - jego długość może dochodzić do 4 m. Na główce poza przyssawkami posiada także haczyki. Bytuje on najczęściej w jelitach ludzi. Natomiast żywicielami pośrednimi są zazwyczaj świnie, w ich tkance mięśniowej dochodzi do rozwoju wągrów. Bardzo niebezpieczna jest obecność wągrów u ludzi, gdyż larwa może zagnieździć się w takich miejscacn, jak oczy lub mózg, co w konsekwencji może wywołać groźne powikłania.

Strona 2