82516 P1520628

wiedź humoralną. W rezultacie przeciwciała wykazują specyficzność i wysokie powinowactwo do tego antygenu. Miejsca wiążące składniki dopełniacza pozwalają na włączenie do walki z antygenem (komórkowym) dodatkowych czynników osoczowych (patrz odporność nieswoista). Z kolei, miejsce reagujące z receptorem błonowym komórek NK, K i makrofagów umożliwia (lub ułatwia) tym krwinkom kontakt z komórką przeznaczoną do zniszczenia. Opisana podstawowa jednostka przeciwciała może występować samodzielnie, jako monomer lub w formie polimerów (dimerów, pentamerów), co schematycznie przedstawiono na rysunku 3.15.

\/

Monomer: ' IgG, IgD, IgE IgA (w surowicy)

Dimer:

IgA (w wydzielinach)

Rys. 3.15. Struktura różnych form przeciwciał

Ze względu na różnice w budowie łańcucha ciężkiego wyróżnia się 5 podstawowych klas przeciwciał: IgG, IgA, IgM, IgD i IgE. W osoczu najwięcej jest przeciwciał IgG, natomiast przeciwciała IgD i IgE występują tylko w ilościach śladowych (rys. 3.16).

W zależności od pochodzenia przeciwciał lub sposobu indukcji ich wytwarzania można wyróżnić kilka form odporności humoralnej organizmu (rys. 3.17). Jeśli organizm samodzielnie wytwarza przeciwciała nabywa tzw.

Rys. 3.16. Zawartość poszczególnych klas przeciwciał w surowicy

odporność humoralną czynną. Następnie, w zależności od sposobu dostania się antygenu do organizmu, odporność humo-ralna czynna może być dodatkowo różnicowana na naturalną | ilości śladowe i sztuczną. Odporność czynna naturalna powstaje w wyniku dostania się do organizmu zarazka podczas spontanicznego (naturalnego) kontaktu z nim. Odporność czynna sztuczna jest wywoływana przez stosowanie szczepionek, które zawierają