85731 s03 (8)

śmigło metalowe, dwulopatowe o zmiennym skoku WiSZ-lU W-20 o średnicy 3000 mm.

W skład uzbrojenia wchodził 1 karabin maszynowy UBS kał. 12,7 mm z zapasem 100 sztuk amunicji oraz 50—100 kg bomb na dwóch zamkach podskrzydłowych typu BI-42.

W czasie prób Jak-3UTI osiągnął prędkość maksymalną 478 km/h na wysokości 2550 m, przy masie w locie 2250 kg. Mimo pomyślnych wyników prób samolot nie został skierowany do produkcji seryjnej.

W 1946 r. biuro konstrukcyjne Jak owiewa przystąpiło ponownie do opracowania samolotu, przeznaczonego do zaawansowanego szkolenia i treningu pilotów myśliwskich. W stosunku do pierwowzoru, jakim był Jak-3UTI, wprowadzono niewielkie zmiany w konstrukcji i wyposażeniu. Nowy prototyp otrzymał oznaczenie Jak-11 i po pomyślnych próbach państwowych został niezwłocznie skierowany do produkcji seryjnej.

Samolot Jak-11 nie różnił się wymiarami i konstrukcją od swego pierwowzoru. Zwiększyła się masa samolotu w locie z 2250 kg do 2440 kg, zmniejszyła się natomiast prędkość maksymalna, która wynosiła 465 km/h. W samolocie zastosowano kadłub spawany z rur stalowych, kryty sklejką i płótnem, skrzydło konstrukcji metalowej wolnonośnc, dwu dźwigarowe, pokryte gładką blachą duralową o grubości 1—2 mm, usterzenic metalowe, stateczniki kryte blachą, stery płótnem, podwozie chowane w skrzydła oraz zespół napędowy taki sam jak w Jak-3UTI.

Pod koniec 1947 roku pierwsze egzemplarze dostarczone zostały do jednostek. Wkrótce samolot Jak-11 stał się masowo używanym samolotem szkolno-treningowyro w lotnictwie wojskowym ZSRR, a później i DOSAAF. Był używany do szkolenia i treningu pilotów myśliwskich oraz jako samolot przejściowy z podstawowego samolotu Jak-18 na maszyny bojowe.

W 1952 r. ZSRR udostępnił Czechosłowacji licencję i oprzyrządowanie do produkcji tych samolotów. i'ierwszy lot wyprodukowanego w CSRS Jak-11 odbył się 29 października 1953 r. Był on produkowany w zakładach SPP ,,Let” w Kuno-vicach od 1953 do 1956 r. pod oznaczeniem C-ll. Zakłady Avia w latach 1953—1962 produkowały licencyjne silniki ASz-21 pod oznaczeniem M-21 i śmigła pod oznaczeniem V-20. W 1956 r. w Kunowach wykonano również wersję pod oznaczeniem C-11U wyposażoną w podwozie z kółkiem przednim. Zamierzano w ten sposób dostosować samolot przejściowo do szkolenia na wprowadzane do wyposażenia odrzutowe samoloty bojowe z podwoziem trójkołowym. Podwozie z kółkiem przednim było cięższe od klasycznego i masa pustego samolotu wzrosła do 2066 kg, a masa w locie do 2500 kg. Wersja ta nie była jednak produkowana seryjnie.

W ZSRR wyprodukowano ogółem 3859 samolotów Jak-11, a w Czechosłowacji 707 C-ll, co daje łączną pokaźną liczbę 4566 maszyn tego typu.

W trakcie produkcji samolot Jak-11 był systematycznie modernizowany, dotyczyło to głównie wyposażenia i osprzętu.

Był używany w wielu krajach Europy, Azji i Afryki. Obok ZSRR i Czechosłowacji samoloty Jak-11 (C-ll) stosowano w: Albanii (8 szt.), Algierii (12 szt.), Austrii, .Afganistanie. Bułgarii, ChRL, Iraku (15 szt.), Jemenie, Egipcie, Gwinei (8 szt.), NRD, Polsce, Rumunii, Syrii, Wietnamie i na Węgrzech. Jeden egzemplarz do niedawna latał w lotnictwie cywilnym Wielkiej Brytanii.

Większą partię C-ll przekazano Aeroklubom SVAZARMU w CSRS, gdzie utworzono szereg zespołów akrobacyjnych. Dawały one pokaz akrobacji również w Polsce z okazji Święta Lotnictwa. Samoloty Jak-11 były również używane w lotnictwie cywilnym na Węgrzech. Nosiły one znaki rejestracyjne od HA-JAA do HA-JAJ.

W Rumunii dokonano przeróbki Jak-11 na wersję jednomiejscową, usuwając przednią kabinę. łatali na nim czołowi piloci akrobacvini

Wersja C-//6’ z trójkołowym podwoziem z kółkiem przednim (ze zbioru Z. Luranea)