86651 Obraz8 (14)

286 ROBOTNICZY RAJ

mieccy wojskowi chcieli zapewnić im możliwość utrzymania władzy w Rosji. Według danych niemieckiego ministerstwa spraw zagranicznych opublikowanych po drugiej wojnie światowej ministerstwo to do 5 lutego 1918 roku przeznaczyło łącznie 40.580.997 marek niemieckich na rosyjską „propagandę" i „cele specjalne". Uważa się, że większość tych pieniędzy została przekazana bezpośrednio nowemu, komunistycznemu reżimowi. Zgodnie z tymi samymi dokumentami dzień po oficjalnym przejęciu władzy przez Lenina w listopadzie 1917 roku skarb niemiecki przekazał Rosji piętnaście milionów marek. W telegramie wysłanym 3 grudnia 1917 roku przez Richarda von Kuhlmana, niemieckiego ministra spraw zagranicznych, czytamy:

...dopóki bolszewicy nie zaczęli otrzymywać od nas stałego zasilania pieniężnego przekazywanego różnymi kanałami, nie byli w stanie stworzyć swojego głównego organu, Prawdy, który dał im możliwość rozwinięcia energicznej propagandy oraz znacznego zwiększenia szczupłej bazy partii.¹

Trzy miesiące później w kolejnym telegramie von Kuhlman stwierdził:

...ruchowi bolszewickiemu nigdy nie udałoby się osiągnąć takiej skali wpływów, jaką posiada dziś, bez naszego ciągłego wsparcia.²

Lenin ze zrozumiałych względów zaprzeczał, że otrzymywał jakąkolwiek pomoc z Niemiec. Niemcy były wrogiem Rosji i w tej sytuacji mógłby zostać uznany za zdrajcę narodu. Ostatecznie, w jakim celu kapitalistyczne Niemcy miałyby wspierać komunistów? Car, ciemiężyciel Rosji abdykował wcześniej, zaś powołany w miejsce jego administracji Rząd Tymczasowy miał charakter republikański oparty na wzorcach ameiykańskich.

Większość ludzi uważa, że Niemcy pomagali Leninowi w obaleniu Rządu Tym czasowego w celu wykluczenia Rosji z udziału w pierwszej wojnie światowej. Niemieccy przywódcy wojskowi nie pragnęli niczego więcej jak odciążenia frontu wschodniego, dzięki czemu mogliby przerzucić siły i zaopatrzenie w inne newralgicz ne miejsca. Rząd Tymczasowy kontynuował wojnę z Niemcami, podczas gdy boi szewicy po przejęciu władzy wycofali z niej Rosję.

Nasuwa się kolejne pytanie: Dlaczego Niemcy wspomagali komunistycznych rewolucjonistów? Przecież w Rosji istniafy inne polityczne ugrupowania, dzięki któiym mogliby osiągnąć to samo.

Po pierwsze, bolszewicy gwarantowali największe szanse powodzenia. Jeszcze ważniejszym czynnikiem było to, że pewna część prominentów niemieckiego przemysłu i finansjeiy mająca duże wpływy w wojsku wspierała ruch komunistyczny Poparcie to zaczęło się na długo przed wybuchem pierwszej wojny światowei Jednym z głównych zwolenników Karola Marksa był bogaty niemiecki przemysłowiec, Fiydetyk Engels, który wystąpił nawet jako współautor Manifestu komunii tycznego. Znacznego wsparcia komunizmowi udzieliła również niemiecka społeczność lunkierska. Max Warburg, przywódca niemieckiej finansjeiy, użyczył swojego wspar-i ia bolszewikom, podobnie jak bankier Jacob Schiff, któiy mimo iż był Amerykaninem, pochodził z tej samej niemieckiej rodziny, która kilka pokoleń wcześniej była udziałowcem domu Rothschildów we Frankfurcie. Według wnuka Schiffa jego tl/iadek pożyczył pierwszemu rządowi komunistycznej Rosji około dwudziestu milionów dolarów. Rząd bolszewicki przetrwał jedynie dzięki tym finansowym zastrzykom.

Istniało wiele powodów, dla któiych zachodni bankierzy finansowali bolszewików, lednym z nich było wspólne źródło pochodzenia komunistów i systemu papierowego mllacyjnego pieniądza znajdujące się w tej samej sieci mistycznych organizacji. Marksizm wiernie naśladował podstawowy filozoficzny wzorzec chrześcijaństwa i innych religii pochodzenia nadzorczego z ich zapowiedzią „ostatecznej bitwy" i Innymi utopijnymi przekazami. Najprawdopodobniejszym vyyjaśnieniem przyczyn wspierania przez zachodnie banki komunizmu jest to, że jest on ekstremalną formą kapitalizmu. Aby to zrozumieć, musimy najpierw przyjrzeć się, czym jest kapitalizm.

Zwykle między pojęciami „kapitalizm" i „wolna przedsiębiorczość" stawiany jest znak równości. To błąd. „Wolna przedsiębiorczość" to nieskrępowana działalność ekonomiczna, w której istnieje wolny i otwarty lynek dla produkcji i dystrybucji dóbr i usług. Kręgosłupem tego systemu są przedsiębiorcy (ludzie, którzy zakładają interesy i podejmują ryzyko).

„Kapitalizm" dla odmiany posiada dwie definicje. Pierwsza odnosi się do tak zwanych „dóbr inwestycyjnych", które są dobrami używanymi do produkcji innych dóbr. Typowym dobrem inwestycyjnym są maszyny stanowiące element taśmy i'indukcyjnej. Przez „kapitalistę" należy w tym przypadku rozumieć osobę, która Lupuje dobra inwestycyjne i używa ich do produkcji innych wyrobów w celu osiągnięcia zysku. Ten typ kapitalizmu występuje zwykle w systemie „wolnej przedsiębiorczości", który nie jest jednak konieczny do jego istnienia. Może on istnieć prawie w każdym systemie polityczno-ekonomicznym i to tak długo, jak długo możliwe jest osiąganie zysku. W rzeczywistości funkcjonuje on najlepiej w systemie zamkniętej pi zedsiębiorczości, w której istnieje mała bądź bardzo ograniczona konkurencja.

Rządy są kapitalistami, jeśli posiadają i inwestują w dobra inwestycyjne.

Drugim rodzajem kapitalizmu jest „kapitalizm finansowy". Ten rodzaj kapitalizmu 10 kontrolowanie zasobów poprzez inwestowanie i ruch pieniądza. Może on obe-|mować, choć nie musi, zakup dóbr inwestycyjnych. Kapitalista finansowy inwestuje /wykle swoje pieniądze w zasoby spółek, przy czym sam decyduje o ich użyciu poprzez określenie, wjakie przedsiębiorstwa będzie inwestował. Finansowym kapitalni.I może być bankier, któiy ma upoważnienie do wytwarzania inflacyjnego papierowego pieniądza na cele pożyczkowe i który jest w stanie wpływać na użycie •.iworzonych z niczego” pieniędzy poprzez sposób, w jaki je pożycza. Warunkiem pi/ci rwania finansowego kapitalisty podobnie jak w poprzednim przypadku nie jest v sieni wolnej przedsiębiorczości, bowiem może on osiągać zyski także z systemu pi żniwnego - monopoli.

lak więc widzimy, kapitalizm nie jest tym samym tworem, co wolna przedsiębior-i zusć. nawet jeśli często koegzystują one ze sobą. Wolna przedsiębiorczość i kapita-

1

Tamże, str. 113.

2

Tamże.