Obraz0 (14)

290 ROBOTNICZY RAJ

promocji społecznych i politycznych zadań Bractwa, głównie dzięki tajemnicy, która otacza ich działalność. W wyniku tego wiele z nich było wykorzystywanych jako narzędzie służące do manipulacji, organizowania buntów i zdrady. Tego rodzaju działania były wyraźnie widoczne w czasie Rewolucji w Rosji.

Przed powołaniem Rządu Tymczasowego Rosja była rządzona przez cara, który dysponował ogromną siecią służb specjalnych zwaną „Ochraną". Ochrana składała się z kilku tajnych służb, które prowadziły wszelkie działania związane ze szpiegostwem posługując się tajnymi agentami, podwójnymi agentami, prowokatorami i tajnymi aktami osobowymi. Ochrana szpiegowała zarówno przyjaciół cara, jak i jego wrogów, działając jako wewnętrzna służba bezpieczeństwa Rosji. Wewnątrz kraju zwalczała wszelkie działania wywrotowe. To właśnie ten bardzo niepopularny w społeczeństwie aspekt jej działalności służył bolszewikom za główne hasło w ich atakach na cara

Car został w końcu zdetronizowany, co oznaczało, że Ochrana zawiodła.

Czy jednak na pewno zawiodła?

Historycy stwierdzili, że Ochrana w dużym stopniu infiltrowała i wspomagała bolszewików za pomocą szpiegów zwanych „agentami-prowokatorami”. Agent-pro wokator to osoba agitująca i namawiająca innych do popełnienia nielegalnych i destrukcyjnych czynów w celu ich zdyskredytowania i aresztowania. Współcześnie w Ameryce i w innych krajach agenci-prowokatorzy są często wykorzystywani prze/ policję i inne służby w celu pojmania lub skompromitowania określonych ludzi. Tego rodzaju akcje bywają czasami nazywane „żądłem".

Istnieje oczywisty powód angażowania się w takie operacje. Jeśli określona osoba nie popełnia czynów, z powodu których mogłaby być zniesławiona, skompromitowa na bądź uwięziona, należy ją do tego skłonić. Ponieważ większość akcji prowokacyjnych jest stosowana przeciwko niebezpiecznym kryminalistom lub wywrotowcom może się wydawać, że są one użyteczną bronią w zwalczaniu przestępstw i akcji wywrotowych. Otóż tak nie jest.

Uważna analiza prowadzi do wniosku, że prowokacje są niemal bez wyjątku prowadzone przez ludzi związanych ze służbami specjalnymi i policją, którzy sami s.| kryminalistami i wywrotowcami. Prowokacja okazuje się często zasłoną dla oficjalnie sankcjonowanego terroryzmu i przestępczości. Działania prowokacyjne są dla polit |t najlepszym sposobem maskowania tajnego wspierania przez nią elementów ktymina Inych i wywrotowych. Doskonałym tego przykładem była rosyjska Ochrana.

Ochrana skierowała wielu swoich agentów do rosyjskiego ruchu komunistyc/ nego. Jej agenci wkradli się do najściślejszego grona partii bolszewików i kierowali wielu jej akcjami. Infiltracja ta osiągnęła takie rozmiary, że w latach 1908-190*) z pięciu członków jej Komitetu Petersburskiego 4 było agentami Ochrany. Mimo i/ aresztowania rewolucjonistów zdarzały się często. Ochrana bardziej pomagała boi szewikom pod przykrywką działań prowokacyjnych, niż im szkodziła. Regularnie dostarczała im pieniędzy i najbardziej potrzebnych materiałów. Pracowała także nad wyeliminowaniem dwóch opozycyjnych w stosunku do nich partii - Socjaldemo kratycznej Partii Robotniczej Rosji i Mienszewików. Pomagała także w wydawaniu ich głównego organu propagandowego, Prawdy, w której po jej założeniu w roku 191? zatrudniono jako redaktora (Roman Malinowski, który był również członkiem komitetu centralnego partii bolszewików i adiutantem Lenina w Rosji) i skarbnika (Miron Chernomazow) dwóch jej agentów.

Prawdopodobnie co również Ochrana obdarzyła rosyjskich komunistów okrutnym dyktatorem, Józefem Stalinem. Biograf Edward Ellis Smith sugeruje w swojej loiążce The Young Stalin (Młody Stalin), że ów młody rewolucjonista, któty stał się później główną postacią w państwie radzieckim, wstąpił przypuszczalnie w szeregi Komunistów jako agent-prowokator. Histoiycy twierdzą, że był on głównym łącznikiem między bolszewikami i carską policją i potrafił uzyskać od Ochrany wiele potrzebnych rzeczy.

Po abdykacji cara na początku 1917 roku Rząd Tymczasowy rozwiązał Ochranę. Bolszewicka propaganda głośno ją demaskowała, w związku z czym należało się spodziewać, że zwycięscy komuniści nie będą jej wskrzeszać. Stało się jednak coś przeciwnego. Niespełna sześć tygodni po obaleniu Rządu Tymczasowego bolszewicy ponownie powołali do życia służby specjalne. W zasadzie nie należy się temu dziwić 1'lorąc pod uwagę olbrzymi stopień infiltracji ich partii przez Ochranę. Lenin dokonał l> dynie pewnych roszad organizacyjnych, nadał jej nową nazwę i uczynił ją narzę-d/iem rządu o znacznie większym znaczeniu i opresyjności, niż miało to miejsce za panowania cara. W roku 1921. zaledwie cztety lata po rewolucji, bolszewicka tajna policja zatrudniała dziesięć razy więcej ludzi niż carska Ochrana. Stało się publiczną u|cmnicą, że Ochrana wróciła i stała się straszniejsza niż kiedykolwiek przedtem.

/reorganizowane rosyjskie służby specjalne nazwano Ogólnorosyjską Nadzwyczaj-o,l Komisją do Walki z Kontrrewolucją i Sabotażem. Potocznie nazywano je „Cze-ka". W i iągu następnych lat Cze-ka wielokrotnie zmieniała nazwę i formę organizacyjną. >\ roku 1922 nazwano ją GPU (Państwowy Zarząd Polityczny), a następnie ÓGPU i Jednoczony Państwowy Zarząd Polityczny). W roku 1934 została ponownie zreor-i> mi/owana i przemianowana na Ludowy Komisariat Spraw Wewnętrznych (NKWD). (V obecnych czasach nazywa się KGB i jest największą organizacją służb specjalnych Mii .wiecie. W roku 1982 KGB zatrudniało około 90.000 funkcjonariuszy zajmujących u. utrzymaniem porządku wewnętrznego i miało własny system więziennictwa politycznego. KGB dysponuje własną armią liczącą 175.000 żołnierzy pogranicza . prowadzi większość akcji szpiegowsko-wywrotowych. z któiych sowiecki reżym był Inhi/c znany. Utrzymanie tak dużej organizacji jak KGB jest bardzo kosztowne. 'Ihr/ymie środki kierowane na ten cel wciąż utrzymują sowiecką ekonomię na i mil/o niskim poziomie, nawet teraz, w trakcie reform zachodzących we wschodnim i loku. Sowieccy robotnicy do dziś płacą coraz niższym standardem życia za utrzymy-\ nile olbrzymiego aparatu KGB. Pytanie, co stanie się z tą organizacją w wyniku imm lat 1989-1990, nadal pozostaje otwarte.

Irdnym z ludzi, którzy pisali o Rewolucji Rosyjskiej był Arsene de Goulevitch, były m i .d antybolszewickiej białej armii. Mimo iż trudno uważać go za bezstronnego, swojej książce Tsarism and the Revolution (Carat i rewolucja) podaje kilka • u* losujących faktów.

Według Goulevircha angielscy tajni agenci stanowili bardzo liczną grupę w Rosji . d i w czasie rewolucji. Wręcz głośno mówiło się, że część finansowego wsparcia il i leninowskich celów pochodziła z angielskich źródeł. Jednym z najczęściej wymię-