84352 Przechwytywanie w trybie pełnoekranowym 07 20093412 bmp

W. Pl«r«k 1» tfp4to iiiiw-ki oKomumAominiii. Waranra 200#, ISBN 97i-i3 «0|.|4-6,« byWAiP 200*

130 ^Wsl^P do ^nauki ⁰ komunikowaniu

■    język (pisma wydawane w języku innym niż oficjalny język kraju, w którym się ukazują, nazywane są obcojęzycznymi, wielo- i różnojęzycznymi, gwarowe);

■    status prawny (np. pisma oficjalne, legalne, nielegalne, podziemne, zwane też tajnymi lub konspiracyjnymi);

■    odpłatność (np. pisma sprzedawane, zwane też płatnymi, oraz darmowe, zwane też bezpłatnymi¹³);

■    poziom intelektualny (np. masowe, tabloidy - a wśród nich angielskie red-tops, czyli polskie przedwojenne czerwoniaki - albo niskie, średnie i wysokie, czyli elitarne, jak angielskie elite press).

W 1968 roku John C. Merrill, jeden z najbardziej znanych profesorów dziennikarstwa w USA, w wyniku wieloletnich studiów i sondaży międzynarodowych sporządził listę dziesięciu najbardziej cenionych dzienników (top ten elite dnilies), swego rodzaju elitę elit światowej prasy codziennej:

♦    „The New York Times”, USA

♦    „Ncue Zurcher Zeitung”, Szwajcaria

♦    „Le Monde", Francja

♦    „The Guardian”, Wielka Brytania

♦    „The Times", Wielka Brytania

♦    „Prawda”, ZSRR

♦    „Renmin Ribat”, Chiny

♦    „Borba”, Jugosławia

♦    „L’Osservatore Romano", Watykan

♦    „ABC", Hiszpania.

Po trzydziestu latach Merrill powtórzył swój ranking: nowa lista dzienników o największym prestiżu na świccie (1999 top len elile dailies) znacznie się różni od poprzedniej:

♦    „The New York Times”, USA

♦    „Neue Zurcher Zeitung", Szwajcaria

♦    „The Washington Post”, USA

♦    „The Independent", Wielka Brytania

♦    „Siiddeutsche Zeitung", Niemcy

♦    „Le Monde", Francja

♦    „Asahi Shimbun”, Japonia

♦    „The Los Angeles Times”, USA

♦    „Frankfurter Allgemeine Zeitung”, Niemcy

♦    „El Pais”, Hiszpania.

Po angielsku zwane też/rec, a więc ‘wolnymi’, co jest skrótem od free o/charge (‘wolny od opłaty’), ale to określenie ma też ocz.ywistą wartość promocyjną.