bio7

się to dzięki kinazie difosfomewalonianowei. Fosforylacje te zużyły trzy cząsteczki ATP. czyniąc z nich 3ADP^[12].

Utworzony tym sposobem 3-fosfo-5-difosforan mewalonianu ulega dekarboksylacja oprócz dwutlenku węgla odłączając także jedną z grup fosforanowych. W efekcie powstaje więc difosforan izopentenylu zwany także izopentenylodifosforanem. Przejście to przeprowadza dekarboksylaza difosfomewałonianowa¹¹²¹.

Łączenie jednostek izoprenoidowych

Część cząsteczek difosforanu izopentenylu ulega izomeryzacji katalizowanej przez izomeraze izopentenylodifosforanowa do difosforanu 3.3-dimetyloallilu. Cały ten proces polega po prostu na zmianie położenia wiązania podwójnego⁰²¹.

Difosforan izopentenylu i difosforan 3,3-dimetyloallilu kondensują dzięki cis-prenylotransferazie. tworząc difosforan geranylu. Związek ten posiada już 10 atomów C⁰²¹.

*P

skwalen

Difosforan geranylu łączy się z kolejną cząsteczką difosforanu izopentenylu, dzięki czemu powstaje difosforan famezylu o 15 atomów C. Może on wejść w kilka różnych szlaków metabolicznych, np. tworząc dolichol albo łańcuch boczny ubichinonu. By stać się w końcu cholesterolem albo innym sterydem, musi on jednak zostać połączony z drugą taką samą cząsteczką przez syntetaze skwalenu. Potrzebny jest także NADPH. W rezultacie powstaje liczący 30 atomów węgla skwalen. Mechanizm tej reakcji obejmuje utworzenie difosforanu preskwalenu, który jest redukowany i odłącza pirofosforan⁰²¹.

Cyklizacja

lanosterol

Spośród wielu możliwych konformacji, jakie może przyjąć skwalen, niektóre szczególnie sprzyjają cyklizacji łańcucha. Wpierw jednak epoksydaza skwalenowa przy udziale tlenu. NADPH i FAD (dinukleotydu flawinoadeninowego)⁰²¹ utlenia pierwsze wiązanie podwójne licząc od początku łańcucha (terminalne^M), tworząc pierścień trój członowy charakterystyczny dla epoksydów. Powstały epitlenek nazywamy oksydoskwalenem⁰²¹ albo tlenkiem cholesterolu¹²¹.