DSC04199

») ( niH/iAH v w VMT lijl •! > W A I H A I M'l II AT7fł|l A K f A

») ( niH/iAH v w VMT lijl •! > W A I H A I M'l II AT7fł|l A K f A

emiiit 11II /•'in, I !)70u, o), g

oneeka-Betley, |(_# jy|_(inj‘° j)-/*2n, 11)7(1) i wi<"izom' .J, 10, Mojski (19;^'

o Inaczej jm dni UJMO

rozwoju o|

nocku Mi'| li

o. uk (I !• /(I), 11 Mn muzo

)l«y Willi NlrJrdnuk ml IIIC .1 j .l<» > (I !XiM, 11172, Ifł7:i, MłYOli), I " m._/M|( (iiiy.łii, 197(1)

l!Ui| |D(łl)l), o, UMIDo i Im.). J^(,<.......... .    ,    ,

Nnjw 1 nli i . o,oIu, makroskopową gleby ‘‘^i ,    1 zmczn,, _JeJ

miąższość, osią gają co zazwyczaj 1,5    2,0 m On, muz /łożony p_ron{

Kinetyczny, świadczący o skomplikowanej histoiii Jej powstania i lui-n Pod wzglądom genetycznym j<‘st 1o «*<•)»•'» p‘ow.1, z pospolicie _V/y. stępującymi śladami odgórnego oglejenia. Poziomy dmgnostyezne H ru czak określa jako A, A, B, B, B, - . Poziom B jest b intensywnie rdzawej, bardziej zwięzły aniżeli less niezgłębiony Decy. duje o tym obecność związków żelaza oraz niewielka domieszka związ. kuw manganu. Znajduje sic; w nim znaczna ilość przemieszczonego mechanicznie iłu koloidalnego, co jest charakterystyczne dla procesów przemywania. Struktura poziomu jest pryzmatyczna. Poziom B osiąga miąższość do 1,5 m. Polna jego część jest w niektórych profilach laminowana ciemniej zabarwionymi związkami żelaza. I .animowanie takie dowodzi, według K. Koneeluej-Betley (1970b), rozmarzania wiecznej zmarzliny

podczas jej zaniku u schyłku okresu zimnego.

Górna część profilu gleby eemskiej jest świadectwem bardziej złożonych

procesów pedogonetycznych, zmian warunków paleogeogralicznych i tym samym nie jest łatwa w interpretacji stratygraficznej, '/.daje się nie ulegać wątpliwości, że występujące zazwyczaj odgórne oglejenie w postaci plam i pieprzy żeiazisto-manganowych i rozjaśnienia górnej części poziomu B jest świadectwem przejścia warunków interglacjalnych i roślinności Jasów liściastych w bardziej wilgotny i chłodny klimat schyłku in-terglacjalu. Zmiany te zaznaczały się w tym samym profilu glebowym, bez jego nadbudowy substancją mineralną.

Nad poziomem wybielania występuje zazwyczaj jeden poziom czir-noziemny. Jego interpretacja genotyezno-chronologiczno jest różna. J. Jersak (I96f)) uważa go za czarnoziem rozwinięty m poziomie lessowym nawianym po ukończeniu procesów wybielania gleby interglacjalnej. W takiej sytuacji gleba ezarnoziomna należałaby już do zlodowacenia pólnocnopolskiogo.

^W 'ciebrlnteSt^W 0 ,^gleb ««.».inyei;;_t;w.,.-“...............—    ..

zyw.in;, _pnn ^lu ‘•‘••■mskiogo w Ic^śaÓ/n' ^l,OW11™ zbyt krótko, a przez j. j_or* . *    Kleb/i ini . .^na. *^(Teni° dolski jest w

Eemsko    ^K| Niotulieko I    młodszą ((WI^K

d.^ow;::^'^h- ^W    przypaliiaj¹ ^^{>Wnicż x} promów na obszarach

^cowe występuj^    ''ozdzici;, L.rie    *^na<,2enk‘ stratygraficzne

^Jl n« rozległych obszarnm' $^rn,czn(> bądź wodnolodoW-

^{n ni}55°wych. Najburdzioj reptc-

II. Maruszczak (1976) 1 J. 10. Mojski (19651:)) uważają, że gleba c/.ar-nozieinna jest zakończeniem interglaejalnego cyklu pedogenezy i powstała w schyłkowej części interglacjalu, według II. Maruszczaka na delu-wiach gleby interglacjalnej, a według J. 10. Mojskiego w górnej części tejże gleby, bez dostarczenia jakiegokolwiek nowego materiału z sąsiedztwa. Obie te interpretacji; lokują gl^(,bę czarnoziemną jeszcze w intcrglu^-(.i‘d⁽‘ ‘‘emskim, poniżej interstadialu konińskiego (brorup) a według II. Maruszczaka poniżej interstadialu amersfoort. Zdaniem J. E. Moj-skh go jednak, interfaza amersfoort nie musi zaznaczać się w Ogóle