img21201 djvu

182

Chór II.

Gdyby te oczka władły, jak są godne, światem, Niktby się ubroczonym nie chlubił bułatem.

Razem.

Zniszczcie, wielcy bogowie, przysięgi dzielące, Dzień ten, który utwierdzi najszczęśliwsze związki, A w zamian przemieniajcie godziny w miesiące, Gdy poślubione będą spełniać obowiązki.

Przepisały wyroków nieomylne księgi,

Jak mają uczcić bogi tę parę ozdobną;

Przydadzą im dostatków, godności, potęgi.

1 syna ojcu, córę matuni podobną;

A którejkolwiek darni użyją na łoże,

Ziemia ta rodzić będzie lilie i róże.

Do Kosowskiej w tańcu.

Cóż to za lube natury dzieło Wdzięcznym się zrywa w tany podskokiem? Cóż to za bóstwo igrać zaczęło I świat czarownym bawi widokiem?

Lud się zgromadza cały w zdumieniu, Widząc piękności i wdzięków dziwy, Kupid wzdychając zdała w milczeniu, Próżno zaostrza swoje cięciwy.

Śliczna z postaci, żywa jak łania,

Oczki jak zorza, usta w rubinie,

Z rączym się wiatrem w tańcu ugania, Chwyta za serce, kto się nawinie.