P1100635

skloony agresywnie inwestować i pooosić duże ryzyko w celu utworzenia własnego kapitału na rucz wcze^iucłszej emerytury.

^Ilawii ii | i w^ród celów drugorz>ę«lnycłi tnoźsa ^wyrdżni<5:

» PV>*nmMló inwnt«cji (tzn. łatwość lub trudność sprzedaży papier6w>_v która determinuje możliwości finansowania nowych inwestycji, zwłaszcza w krótkim horyzoncie czasu, prz>- braku innych funduszy. Oczekiwana płynność papierów wartościowych, znajdujących się w danym portfelu, daje możli    dokonywa

nia sprawnych i efektywnych zmian w strukturze tego portfela przez kupno--sprzedaż papierów po określonej cenie a przy akceptowanym ryzyku. Inwestorzy preferujący płynność papierów wartościowych w swoim portfelu unikają zamrożenia kapitału. Kupują oni zatem papiery wartościowe łatwo do sprzedaży w odpowiednich ilościach, a nic są zainteresowani papierami o małych obrotach na giełdzie.

• Ogranlrranic podatków od dochodów osiąganych na rynku finansowym jest istotną cechą atrakcyjności inwestowania na rynku kapitałowym wobec konkurencyjnych form inwestowania. Chodzi tutaj o preferencje inwestorów w zakresie maksyma!izacji zysków osiąganych po opodatkowaniu. at szczególnie dotyczy to inwestorów znajdujących s»ę w najmniej korzystnej grupie podatkowej. Wobec lego dla nich bardziej korzystny może być zakup obligacji rocznych, a nic obligacji wysokooprocentowanych. Zatem bardziej ich interesują dochody kapitałowe długoterminowe, a nie dochody bieżące, o Minimalizacja skutków inflacji. Inwestor oczekuje określonej stopy zysku a papierów wartościowych w swoim portfelu, a zarazem dąży do rekompensuty poniesionych strat wskutek inflacji. Jest on bowiem świadomy istnienia lut> możliwości zaistnienia deprecjacji swoich dochodów uzyskanych na giełdzie.

Reasumując, cele drugorzędne właściwie nic wykluczają realizacji wymienionych wcześniej celów głównych inwestora. Należy je zatem uwzględniać w procesie konstrukcji struktury portfela inwestycyjnego.

ocenie efektywności inwestycji kapitałowych iwą stosowane techniki sta ty -styczno-probabtlistyczne pomiaru stopy zysku i ryzyka papierów wartościowych, analiza techniczna tych papierów, analiza fundamenta!na spółek akcyjnych notowanych na giełdzie oraz analiza portfelowa. Inwestorzy niekiedy rezygnują z przetwo-rzoaych danych liczdbow>ch na rzecz intuicji, bazując na psychologii rynków kupi-talowych. Wykorzystują om jakościową, a nic ilościową analizą? wrażliwości papierów wartościowych (teoria portfelowa) na zmiany rynku giełdowego I jego otoczenia, która polega na subiektywnej ocenie spodziewanych dochodów z akcji przy uwzględnieniu opinii osób mających dostęp do właściwych informacji. 'Tuku ..o-tł.za jakościowa jest prosta, ale zbyt mało przydatna, zwłaszcza nu dużych a <loh~ rzc rozwmiętych rynkach. Należy jednak pamiętać, żc w ostatnich czterdziestu lo-cuch w teorii portfelowej papierów wartościowych wystąpiły rewolucyjne zmiany.

l^diie podstawą tej teorii (portfolio). opartej na analizie ilościowej, jest rozwią-I problemu: jak skonstruować portfel papierów wartościowych I zarządzać I aby przy danym ryzyku osiągnąć maksymalny zysk. Wobec tego analiza port-I fdowa coraz częściej jest przydatna w praktyce giełdowej inwestorów mających I ^ doświadczenie, czas i cele oraz preferujących programy komputerowe do | tcesy portfela.

10.3. Dywersyfikacja portfela inwestycyjnego

Właściwy dobór i wykorzystanie metod zarządzania stopą zwrotu i ryzykiem portfela papierów wartościowych umożliwia zatem inwestorom definiowanie kon-betaych problemów kapitałowych w sposób precyzyjny i przejrzysty. Ponadto amożliwia profesjonalne podejmowanie decyzji inwestycyjnych na podstawie nic-too* racjonalnych metod oceny papierów wartościowych przy uwzględnieniu celów inwestorów. Inwestor, lokując wolne środki kapitałowe w różne papiery wartościowe, oczekuje redukcji ryzyka z tytułu inwestowania w niepewne papiery wartościowe. Preferowany dobór składników portfela inwestycyjnego prowadzi prawie owsze do znacznego ograniczenia ryzyka, czasem nawet przy jednoczesnym wzroki* stopy zysku z portfela. Takie postępowanie inwestora, nazywane jest dywersy-ftacją (różnicowaniem) portfela inwestycyjnego.

Wśród kryteriów dywersyfikacji portfela należy wyróżnić: kryterium doboru rodzajów papierów wartościowych (papiery procentowe i dywidendowe), kryterium przestrzenne (papiery według sektorów, krajów), kryterium terminu wykupu określonego przez emitenta (krótkoterminowe, średnioterminowe i długoterminowe).

Nadrzędne zasady dywersyfikacji portfela to pogodzenie różnych (sprzecznych) celów inwestora oraz minimalizacja ryzyka błędów i strat przez podział inwestowanego kapitału na zakup różnych papierów wartościowych. Według tej drugiej zasady — która musi być skoordynowana z możliwościami inwestora — w skazane jest ograniczanie inwestowania kapitałów w jeden rodzaj papierów wartościowych (np. może to być nic więcej niż 10% wartości portfela) lub wystrzegania się utrzymywania w portfelu dwu lub więcej akcji spółek z tego samego rynku (np. stoczni i rafinerii), aby w przypadku załamania się danego sektora inwestor nie stracił całej inwestycji kapitałowej. Ponadto wskazana może być ograniczona liczba aktywów (od 20-30 do 100 różnych akcji i obligacji). Zasady te mają sprzyjać osiąganiu oczekiwanej stopy zwrotu względem ryzyka z danego portfela inwe-stycyjnego.

W dywersyfikacji portfela papierów wartościowych należy wyodrębnić podejście irracjonalne i racjonalne. Można bowiem oceniać dwa typy jego dywersyfikacji.