Re exposure of DSC03265

Od początku między diadochami i^jawniły się głębokie podziały. Tylko ^ csoi i nich, Jak Perdikkas, a po jego śmierci Antygon, dąśyU do Mchowy w całości imperium Aleksandra. Pozostałym mai stało przede wszystkim n*^ nenia własnych, niesaietnych państw. Osobiste ambicje diadochów «tały _k przyczyną trwających ponad cstardaieóci lat walk. w rezultacie których doesk}^ powstania odrębnych państw rządzonych prasa macedońskie dynastie przy udziale Greków i Macedończyków. Następcy Aleksandra aretygnowoH bo%łą z jego koncepcji zmieszania elit spychając Parsów i inne ludy samłesekąlęeiju do rzędu ludności podbitej.

Sytuacja w grjscji - wojna lamuska tsn-su r.v. Na wieść o śmierci Al«^ dra przywódcy ateńskich demokratów zorganizowali powstanie przeciwko lU^ donii. Na esele stronnictwa antymacedon&krago ponownie stanął odwołany i«y gnania Demostenes i reepoceęto działania wąjonne pod hasłem wolności tą stJdcfa HeiknSs. Dzięki piwniądanm przywiezionym do Gracji Jszscas a Aleksandra prsez jogę skarbnika Harpaktsa udało się Grekom wystawić tią armię oąeanftśs. Do akcji włączyła się tek ateńsks flota i An typeter aatt zepchnięty de defensywy (zamknął się w twierdzy Lamia, stąd nazwa _aw«ją lamyska").

Mnrweim śtujtciykde dasaatetotemn się od Macedonii znisaczyłt ant przybyła z Azji pod wodzą Krskcroea. Gmy poainśłi klęski zarówno w suraad na lądzie, jak i aa aona. Ateny lontafty zmuszone do kapitulacji i wydm antymaccdnńskicfa polityków; Amypater nałożył na miasto ogromną kontrybay i osadził w nim marednński gzmizon. Władza w mieńcie przeszła w ręce olipr chów. DoMitawą który nie mńgd kcąyt na zeyrozumiałość zwycięzców, popeki samobgotw*.

Kouzikwcncją wąpny iemgrkipj było rozwiązanie Związku Koryndóego i mim greckie zostały bespoóretfauo podporządkowane Antypatrowi.

llllll mMMH W ffi r. eostał zamordowany Perdikkas, wkrótce poniż zginął tet Kratems, nowym aaś opirinmwa bólów wybrany został An typater Jego śmierć w 319 r. pogłębiła podziały między diadochami. Niewątpliwym Ht dem starego wodza było wyznaczenie w testamencie opiekunem królów - ba ągp^Pteęedeńaiaąpa zgromedrewia - Poliperchona, dawnego towarzysza Filipa, godłdgmjąetędecyąję Aatypater pominął swego syna Kassandra, który rozgory-aMajry—yilKl —t^rę ^    po ojcu.

^^Wj^^MftnHikaidflwaBy Filip III, a inicjatorką tego zabójstwa była Oto-pdas, matka AłffrooniVii,,7^ranad rrnir Macedończyków ukarało ją za ten cęt j fthlkooiuliii IV, stał się zakładnikiem kolejnych opw knBów;jrytnaqja ta trwała do 310 r., kiedy to Kasaander kazał go urawlaw¹ wdoeemne ostatnie pozory jedności państwa Aleksandra. cMajunoekwemje tyd» wydarzeń nie trzeba było długo czekać. W 306r.tyw* . jkFÓłątfłdśtfrtfi) przyjął Antygon, w rok później (306/304) to samo uczynił Pfd* Sl»0»*.autitąpnio pozostali wodzowie: Seleukoe, Lizymach i Kasaander.

W toku wieloletnich walk, kłady zmagały się ze sobą ogromna armie najemników werbowanych przez diadochów, do największą] potęgi doszedł Antygon Jednooki; aby soatad władcą całej Azji próbował nawet usunąć z Babilonu Seleu-kou. Z jego Inicjatywy na Morzu Egejskim został zorganizowany tzw. Związek Wyspiarzy, który stanowił oparcie dla siinaj floty dowodzonej przez Demetrioea, iyns Antygona. Demetrios od czasu apaktakulanago oblężenia Rodos w 305 r. nazywany był Poliorkateaam (gr. poliarkete* - ten, który oblega miasta). Pozo* stall monarchowie zaniepokojeni tak znacznym umocnieniem pozycji Antygona ąjzdnoczyli się przeciwko niemu. Do decydującej bitwy doszło w 801 r. p.n.e. pod Ipsos we Frygii, gdzie wąjaka koalicji pokonały Antygona. On sam zginą} w walce, z ziemie będące w Jego władaniu zwycięzcy podzielili między siebie. Ocalała jzdyniz flota, dzięki której Demetrios Poliorketes mógł w przyszłości podjąć walkę o wpływy w Grecji i Macedonii.

Dwadzieścia lat, które nastąpiły po bitwie pod Ipsos, to okres walk o tron Macedonii i o ustalenie granic poszczególnych monarchii powstałych na gruzach Imperium Aleksandra.

W 298/297 r. umarł Kasaander, a pretensje do spuścizny po nim zgłosił syn Antygona, Demetrios Poliorketes. W 295 r. armia obwołała go królem Macedonii, tle jut w 288 r. został z niej wyparty przez wojska Lizymacha sprzymierzonego t królem Epiru, Pyrrusem. Ostatecznie Macedonia przypadła jednak Antygoni-dom. Stało się to jut po śmierci Lizymacha, który zginął w 281 r. w walkach i Seleukosem, i po najeździe plemion celtyckich (zwanych też Galatami) na Macedonię i północną Grecję. Opór nąjetdźcom stawił Antygon Gonatas, syn Demetrioea Poliorketesa, a sukces w walce z Galatami otworzył mu drogę do macedońskiego tronu. Armia obwołała go królem w 276 r.

Krótko przed tymi wydarzeniami ze sceny odeszli ostatni z diadochów*. Ptolemeusz (284 r.) i Seleukos (281 r.). Od tej chwili możemy śledzić osobno dzieje każdej 2 trzech dynastii macedońskich: Ptolemeuszy (od imienia Lagosa, ojca Ptolemeusza, zwanej też dynastią Lagidów) - rządzących w Egipcie, Seleukidów - panujących nad północną Syrią, większością Agi Mniejszej, Mezopotamią i Iranem oraz Antygonidów - władających Macedonią i Grecją.

2. Charakterystyka monarchii hellenistyczne.j

Królowie. Dynastie macedońskie rządzące w państwach powstałych z rozpadu imperium Aleksandra Wielkiego opierały swą władzę na armii i greckiej biurokracji. Taki typ monarchii był nową strukturą w ówczesnym świede, chodak łączył elementy zaczerpnięte zarówno z wzorów greckich, jak i z tradycji orientalnej.

Od czasów Aleksandra Wielkiego król był centralną postacią życia politycznego w świede greckim. Termin król (basileus) jak i instytucja monarchii (bosi-Ma) nie były oczywiście Grekom obce; znali królów opiewanych przez Homera, królów spartańskich, macedońskich, a także królów perskich.