S6300472

UMIlDCMMMłtt

w których isliiwrt podejrzenie wystąpienia sekwestracji, badaniem potwierdza-jfcym jest aortogra/ia, która uwidoctnia liczbę i miejsca odejścia dodatkowych gałązek od tętnicy głównej, jednak niesie ze sobą tytyko związane ze znieczuleniem. uszkodzeniem tętnicy esy zakrzepieą. Badanie uhrasonograficzne Dopplera także ukazuje odejścia gałązek od aorty, a pozbawione jest powikłań, które mogą wystąp*.* w trakcie aortografii. W większości przypadków badanie ultrasonografie rne Dopplera, poprzedzone zdjęciem RTG klatki piersiowej oraz TK i MRI. dostarczają wystarczających informacji w celu pr zeprowadzenia'prawidłowego leczenia operacyjnego.

Chirurgiczne leczenie gruźlicy płuc

Gruźlica płuc od wieków stanowiła ogromny problem społeczny, szerząc się wraz ze wzrostem i migracją ludności, zbierając ogromne żniwo, zwłaszcza wśród ludu młodych Uważa się. ze w końcowych latach XVIII w. w Londynie gruźlica był* przyczyną 40% zgonów. Chociaż po raz pierwszy opisana została już przez Hipakratesa. to próby czynnego leczenia podjęto dopiero w XIX stuleciu. Anglik la mes Cirson w ISI9 r zaproponował model leczenia gruźlicy odmą opłucnową. natomiast z 1844 r. pochodzi wzmianka o cavernostom:i wykonanej przez jego rodaków J Hastingsa i R. Storksa Odkrycie przez Kocha w 1892 r. bakteryjnej etiołogii choroby całkowicie zmieniło dotychczasowe myślenie o gruźlicy. Pomimo stosowania szczepionek śmiertelność wynosiła 13-69% w zależności od zaawansowania choroby. Próby chirurgicznego leczenia sprowadzały się do leczenia zapadowo--odprężaiącego. które miało aa celu stwonenie lepszych warunków do wyleczenia gruźlicy poprzez zniesienie lub ograniczenie ruchów oddechowych zajętych chorobowo obszarów płuc W 1885 r Szwajcar Eduard de Cerenvilłe opisał technikę cwaną torakopłastyką. polegającą na podokottnowe) resekcji co najmniej 2 żeber w celu uzyskania zapadnięcia ściany klatki piersiowej nad jamą gruźliczą. Zabieg torakopłasfyki wg Schede z 1890 r. obejmował usunięcie żeber z okostną. mięśni i nerwów międzyżebrowych oraz opłuc nej ściennej Cza sam i równocześnie widu chorych oprócz toraknpUsryki stonowany miało tzw. plomba*. czyli utycie w cełu uzyakama zapadu płuca dal obcych, takich jak. guma czy parafina, instalowanych w jamie opłucnej. Metoda ta przetrwała do połowy XX w. i była chętnie stosowana jiko mniej obciążająca i okaleczająca od torakoplastyki Forlanini w 1894 r. po raz pierwszy zastosował odmę opłucnową w leczeniu gruźlicy, opierając się na ebser w*;ń pomyślnego przebiegu choroby u łudzi z występującą równocześnie samoistną odmą opłucnową W poszukiwaniu nowych technik powodujących zapad płuc* Jacobeus w 192$ r. uwolnił płuco ze zrostów przy utyciu torakoskopu. W 1926 r. TWfttf wykonał ze w nąt rr opłuc nowe i zewnątrzpowięziowe uwolnienie szczytu płuca. Miewając swą procedurę apdmłuą Obr ruję w dobie nowoczesnej chemio terapii i—oisiej chiiurgiczne leczenie gruźlicy me ma juz tak wielkiego znaczenia jsk kuśjt i Sara serwowane jest głównie do leczenia powikłań Podstawowym ■pMgbf chirurgicznego leczenia gruźlicy płuc lett wycięcie mtątsru płucnego

Leczenie zapadcwo-odprężające. takie jak odm* śród- i zewnątrzopłucaa, obecnie nie ma żadnego zastosowania, natomiast torakoplastyka może w pewnych przypadkach być nawet metodą z wyboru.

Wskazania do chirurgicznego leczenia gruźlicy płuc w trybie planowym obejmuję:

1.    Wskazania bezwzględne:

a)    epidemiologiczne - chorzy prątkujący z jednostronnym procesem, u których nie można jut zastosować lub przeprowadzić prawidłowego, nowoczesnego leczenia dostępnymi lekami z powoda stwierdzenia lekoopornota prątków gruźliczych, uczulenia na te leki. objawy toksyczne bądź metcłefancji leków, z gruźlicą jamistą przewlekłą, u których mimo prawidłowego, nowoczesnego i kontrolowanego leczenia, trwającego co najmniej 6 miesięcy, stwierdza się nadal prątki w plwocinie; niezdyscyplinowani w leczeniu (alkoholicy, chorzy psychicznie);

b)    kliniczne - durzy nieprątkujący. z jednostronnym procesem jamistym, u których występują krwotoki lub krwjopłucia. z obfitym odkrztuszaniem treści ropnej; z nawracająca odmą samoistna; z powikłanym ropniakicir. opłucnej niepoddającyoi się leczeniu zachowawczemu; z powikłaniami pooperacyjnymi (przetoka oskrzełowo-opłucaowa. ropażak optecac bb mtędzysegmentarny) oraz chorzy bezobjawowt fcb z bardzo skąpymi objawami, ze zmianami płucnymi o nieustalonej etiologii, u których nie można jednoznacznie wykluczyć raka płuca; z powiększonymi węzłami chłonnymi sródpiersia nieznanego pochodzenia, u których zawiodła dotychczasowa diagnostyka (biopsja przeztchawicza, mediastinoskopia) oraz a kiocych wystąpiły powikłania adenopatii.

2.    Wskazania względne;

a)    chorzy nieprątkujący. młodzi, z jednostronnym procesem, którzy chcą pracować w swoim zawodzie, a u których z całą pewnością nie można ocmlk stopnia aktywności procesu łub s oceną należy wstrzymać się przez kilka lat (przedszkolanki, nauczyciele, pracownicy handlu spożywczego, pracownicy gastronomii itp). którzy chcą emigrować do krajów, w których przepisy (migracyjne nie zezwalają na przyjęcie osób z czynną gnaihcą plac

b)    chorzy nieprątkujący. bez dołegBwośd klinicznych, te awucwy phe-cenu z dużymi samami; z dużymi graźhnakami (średnica powyżej 4 co. z pogruźliczymi rozstrzeniami oskrzeli łub marskością, zwłaszcza w dolnym i środkowym płacie: i pogruźliczym zwężeniem oskrzela w następstwie przebyte? gruźlicy węzłowo-oskrzełowej; z ograniczonym procesem gruźliczym, mewzpółprecujący z lekarzem, przez co nie rokują otoóhwolci prawidłowego lec tema przeciwprątkowego

Operacje w trybie nagłym wykonuje nę w przypadku wyitymia kzwoioku z dróg oddechowych. Kiwewwmr zaa wyaa# pochodzi * syneaowyUi tętn* oakrae-lewych, których obfitość zwiększa »ę w ofcobcy zakazowych uipK o—z c tt*>