Rozdział 2
M. Marchesnay, według którego „Strategia jest to całość złożona z refleksji, decyzji i działań mających na celu określenie celów ogólnych, następnie zadań, dokonanie wyboru środków realizacji celów, a w konsekwencji podjęcie i wykonanie określonej działalności, kontrolowanie osiągnięć związanych z jej wykonaniem i realizacją celów”13.
Kanadyjski teoretyk zarządzania H. Mintzberg definiuje pojęcie strategii za pomocą 5P14:
- P - jak plan lub rodzaj działania świadomie zamierzonego,
- P-jak pattern (czyli model) lub rodzaj działania ustrukturalizowanego i sformalizowanego,
- P - jak ploy (sterowanie) lub działanie prowadzące do realizacji konkretnego zamierzonego celu,
- P—jak position (sytuacja, pozycja) lub poszukiwanie korzystnego położenia w otoczeniu, aby w sposób ciągły sprostać konkurencji,
- P-jak perspective (perspektywa) lub postrzeganie miejsca (pozycji) w przyszłości.
Wyróżnione pięć P są ze sobą wzajemnie powiązane i odzwierciedlają w różnej postaci działania strategiczne, zgodnie z decyzjami tych, którzy je podejmują. Podkreśla to silną wzajemną więź między myśleniem strategicznym i działaniem strategicznym. Z kolei S. Sudoł przyjmuje, że „... Strategia jest to koncepcja działania w dłuższym horyzoncie czasu, biorąca pod uwagę zmiany w otoczeniu, a także przewidywane zmiany wewnętrzne w zasobach i warunkach działania przedsiębiorstwa”15.
Wynika z tego, że nie można jednoznacznie zdefiniować strategii, chociaż poszczególni autorzy próbują znaleźć jakiś merytoryczny wyróżnik (koncepcje działania, pozycja w otoczeniu, interakcja itp.). Samo pojęcie i fakt posiadania przez podmiot gospodarczy strategii budzi pozytywne skojarzenia, stąd wiele formułowanych programów często jest określanych mianem strategicznych. W gospodarce rynkowej i występującej w niej konkurencji planowanie długookresowe upowszechniło się w latach sześćdziesiątych ubiegłego wieku i zaczęło nabierać charakteru strategicznego. W tej sytuacji nie można jedynie prawidłowo formułować celów, ale trzeba zapewnić ich realizację, przedstawiając odpowiednie programy, które pozwolą skutecznie rywalizować z konkurentami. Tego rodzaju programy nazywa się strategiami. Cecha strategiczności (strategiczny wymiar) właściwa jest planom, programom i działaniom o charakterze długofalowym, których skutki są trudne do odwrócenia, a zasięg ich oddziaływania jest szeroki16.
13 M. Marchesnay, op. cit., s. 33.
14 M. Marchesnay, op. cit., s. 13.
15 S. Sudoł, op. cit., s. 241.
16 Por. B. Gliński, B.R. Kuc, P. Szczcpankowski, Zarządzanie strategiczne. Geneza, rozwój, priorytety, Wyd. Key Text, Warszawa 1996, s. 95.
Strategią można więca Klawego programu rozmd Zbędny do utrzymania a z konkurentami.
W różnych definicjami maików17:
— zagadnienie celowy zad ogniskuje się na forma resowania są kwestie q
— kwestia planu, stratega rzystania zasobów wl
— płaszczyzna otoczeafl Ił go celem jest podmea ► okresie w relacji do fal
— problematyka i zakres nlne (produktowe, tea lizania podmiotami m W teorii przedsiębkrs
aych relacji między stnm przedsiębiorstwa, jak i i Hibiemy złożone, niemi widłowych rozwiązań m Formułując strategię pa kcz jednego z wielu ma warunkach.
2L2. Główne szkoły
W bogatej literaturze mę o różnych szkoładfl Wynika to z faktu, że i śoiać na wiele sposobni rożnych podejść metodl dotyczą trzech wymian ciężkości strategii18. J I Pierwszy aspekt w> n jest efektem uwzględnij
r7 Por. M. Marchesnay. I K Krupski, op. ciL, s. 8.
= a K. Obłój, Strategia om