47115 IMG 20

pływająca z wysokoprężnego cylindra para miała gdzie chwilowo poczekać na swój okres wlotu do cylindra niskoprężnego.

Jeżeli ciśnienie dolotowe jest wysokie i maszyna parowa jest dużej mocy, stosuje się rozprężanie trzystopniowe.

Dobór ciśnienia między cylindrami, czyli w przelotni, oparty jest na tendencji rozłożenia pracy na cylindry równomiernie, co odpowiada jed

I

Rys. 156-Rozdział napełniania pary przy dwustopniowym rozprężaniu

Rys. 157-Straty przez oddziaływanie ścian cylindra w maszynie parowej jedno- i dwućylindrowej

nocześnie równemu podziałowi spadku temperatur pomiędzy oba cylindry. Podobnie jest również przy układzie trzystopniowym.

88. Sprawność rzeczywistych silników parowych. W porównaniu z teoretycznym wykresem pracy wykres rzeczywisty taki, jaki został nakreślony przez indykator w czynnej maszynie parowej, w stosunku do 1 kg pary, jest mniejszy wskutek omówionych poprzednio strat cieplnych.

Ryt, 158-Slraty cieplne w cylindrze rzeczywistych silników parowych

Jeżeli więc na rys. 1&8 figura ABCD przedstawia wykres indykatora, a pole FGHK — wykres teoretyczny, to różnica tych pól wywołana jest przez straty cieplne.

Dopływ pary wskutek jej dławienia w organach sterujących nie odbywa się według linii poziomej FG, lecz odpowiada Unii niżej położonej

i pochylającej się w miarę zwężania się wolnego przekroju przepływtł pary. Wskutek oddziaływania ścianek cylindra otrzymuje się zamiast adiabaty GH — krzywą linię AB przesuniętą na lewo. Wylot przedzwro-towy w punkcie B i niezupełne rozprężanie się pary dają dalsze zmniejszenie teoretyczne wykresu.

Dławienie pary przy jej wypływie z cylindra powoduje wzrost prze-ciwciśnienia, a następujące potem sprężanie pary i jej wlot przedzwroto-wy do cylindra, łagodząc oddziaływanie przestrzeni szkodliwej, obcinają pole wykresu teoretycznego w stosunku do rzeczywistego.

Wszystkie te wpływy razem wzięte powodują, że nie można z 1 kg pary uzyskać tyle pracy, ile wynikałoby z teoretycznego obiegu Jłan-Jfcine’a.

Wykres rzeczywistej pracy maszyny parowej charakteryzują cztery punkty przesunięte względem teoretycznego układu wykresu, a mianowicie punkt A jako początek rozprężania się pary, punkt B jako początek wylotu przedzwrotowego, punkt C jako początek okresu sprężania pary i wreszcie punkt D jako początek przedzwrotowego wlotu pary.

Straty te (uwidocznione na wykresie) powodują, że teoretycznie obliczona praca 1 kg pary musi być pomnożona przez pewien mniejszy od jednostki współczynnik, zwany sprawnością indykowaną, aby otrzymać w cylindrze maszyny pracę wykazaną przez indykator, czyli

. v= -7^    1X1,61

gdzie lj oznacza pracę 1 kg pary, uzyskaną w cylindrze maszyny parowej, natomiast 1* — pracę teoretyczną, obliczoną dla teoretycznego obiegu porównawczego, w danym przypadku Rankine’a, kiedy para wykonuje pracę w warunkach przyjętych za doskonałe.

Doświadczenia wykazały, że sprawność indykowana osiąga, zależnie od mocy maszyny, jej konstrukcji i warunków pracy, wartość w granicach 0,65-7-0,85, czyli w stosunku do teoretycznie możliwej do uzyskania pracy dzięki stratom cieplnym jest jej o 15-7-35Vo mniej.

89. Energetyczne kryteria ocedy maszyny parowej. Wykonaną i czynną maszynę parową ocenia się dwojako: ilościowo przez stwierdzenie za pomocą indykatora rozwijanej mocy w warunkach optymalnych pracy i jakościowo przez stwierdzenie rozchodu pary na KM godz lub oznaczenie sprawności indykowanej.

Moc maszyny oblicza się z wykresów nakreślonych za pomocą indykatorów następująco: po splanimetrówaniu wykresów, zdjętych jednocześnie z obydwóch stron tłoka w czaBie, gdy maszyna jest w równowadze, dzieli się ich pole przez podstawę o (rys. 159) i podziałkę sprężyny indykatora c; otrzymuje się wówczas tzw. średnie ciśnienie indykowane Pi, które dla obydwóch stron tłoka powinno mieć wartości zbliżone do