89028 t4 (13)

Osiemnasty wiek zaznaczył się w dziejach kultury europejskiej rozwojem okultyzmu. Tarot znalazł swe miejsce w tradycji okultystycznej dzięki francuskiemu pastorowi i wolnomularzowi Courtowi de Gebelin. W ósmym tomie dzieła „Le Mond PHmitif” stwierdza on, że Tarot jest w rzeczywistości tajną księgą egipskich kapłanów. Gebelin opisał także strukturę Tarota opartą na liczbie SIEDEM. (Każda seria małych arkanów Tarota zawiera 14 kart, to jest dwa razy po siedem. Zaś 21 wielkich arkanów zawiera trzy razy po siedem kart). Tradycję Góbelina kontynuowali inni wielcy okultyści badający tajemną moc kart Tarota i tworzący nowe wzory talii. Najsłynniejsi z nich to zafascynowany kabałą wróżbita Eteilla (prawdziwe nazwisko Aliette, z zawodu perukarz) i Alphonse-Louis Constans używający pseudonimu Eliphas Lśvi. Levi, w ślad za swymi poprzednikami, wywodził Tarot z czasów starożytnych. W dziele ,£>ogme et rituel de haute magie” wykazał związek dwudziestu dwóch liter alfabetu hebrajskiego z dwudziestoma dwoma wielkimi arkanami Tarota (21 plus karta Głupiec oznaczona w niektórych taliach numerem 0). Tradycja łączenia Tarota z kabalistyczną numerologią jest żywa do dziś. Euch okultystyczny osiągnął apogeum z końcem dziewiętnastego i na początku dwudziestego wieku. Tarot stał się inspiracją dla wielu badaczy tradycji ezoterycznej oraz dla twórców nowych teorii dotyczących tarota i kolejnych wzorów talii. Stanislas de Guaita, Oswald Wirth, Papus (Gerard Encausse), Arthur Waite to postaci, które wywarły największy wpływ na rozwój wiedzy o tarocie. Idee okultystyczne przyjął również Aleister Crowley, jeden z największych magów dwudziestego wieku, adept Zakonu Złotego Brzasku, autor „The book of Toth” („Księga Tata”) oraz projektu pięknej, choć uznawanej za satanistyczną talii kart, namalowanej przez jego przyjaciółkę, Friedę Harris.

Wszyscy badacze tarota byli zgodni co do tego, że odpowiednie rozłożenie kart Tarota, jeśli dokonane zostało jednocześnie z projekcją mentalną lub uczuciową pytającego, może odsłonić prawo kosmiczne i wyjawić w pewnej mierze skutki jego działania, odsłaniając tym samym tajemnice przyszłości.

W rezultacie powstały trzy prądy tradycji:

1    - wtajemniczający, dostępny jedynie adeptom wiedzy tajemnej, wykorzystuje karty TAROTA do zgłębiania praw kosmicznych,

2    - przepowiadający przyszłość, używany przez wróżbitów,

3    - mający na względzie tylko przypadkowy wybór i posługiwanie się kombinacjami; stworzył karty do gry.

Konsekwencją tego jest przedstawienie TAROTA w trzech aspektach:

1    - symbolicznym;

2    - wróżbiarskim;

3    - technicznym, operującym zestawieniami kart.

Te trzy prądy dały początek niezliczonym wersjom kart, różniących się detalami obrazów, właściwościami przedstawionych alegorii, znaczeniem filozoficznym, rytualnym, magicznym - ale równocześnie łącząc to mniej lub bardziej wiernie z zasadami Tarota. Tak więc, obok tradycyjnych kart do gry mamy rozliczne karty przedstawiające sceny albo postaci historyczne, polityków lub karykatury osób, zbiory obrazów symbolicznych ułatwiających wróżenie (np. karty pani Le-normand, które przepowiedziały Napoleonowi Bonaparte jego wielki los), w końcu rysunki przeznaczone do indywidualnej rekonstrukcji Tarota przez inspirację osobistą dla wtajemniczonych, do których należą karty Eteilli, Eliphasa Levi, Papusa, Stanislasa de Guaita i Oswalda Wirtha.

Do chwili obecnej powstało na świeci e kilkaset talii kart TAROT, nie licząc tych, które nie zyskały sławy lub z założenia miały służyć tylko ich twórcy. Żadnej z tych talii nie można porównywać ze starożytnym Tarotem, który przetrwał w nie zmienionej postaci w kartach MARSYLSKICH.

Są one najwierniejsze tradycji, najbogatsze w znaczenia, najbardziej konsekwentne w symbolicznym obrazowaniu. W TAROCIE MARSYL-SKIM żaden detal nie został wprowadzony przypadkowo, a przyjęty w osiemnastym wieku przez rodzinę Grimaud kanon kolorystyczny jest efektem szczegółowych studiów, mających sprowadzić obraz do ujednoliconej, jednoznacznej symboliki żywiołów.

Najstarsza znana wersja Tarot de Marseilles to talia Catelina Ge-offroya z 1557 r., której kanon obowiązuje do dziś.

Symboliczne znaczenie barw

Niebieski: kolor niebieski reprezentuje siłę duchową. Jest głęboki, mocny, czysty, pasywny, niematerialny. Jest to kolor próżni kosmicznej, nieba, nocy, marzenia, snu, nieświadomości. Symbolizuje nieskończoność, duchowość, wzniosłe pragnienia, wieczność, czystość, uczuciowość, wrażliwość. Jest to także kolor depresji, ucieczki w świat nierealny. Obie te interpretacje nie muszą się wykluczać: poszukiwania w sferze duchowej często rozbudzają lub są wywoływane przez niepokój płynący z nieświadomości.

Czerwony: wibrujący, gorący, ekscytujący, dynamiczny, aktywny, jest wyrazem życia, tak jak ogień albo krew tętniąca w żyłach. Ale krew w zetknięciu z powietrzem zmienia kolor na czarny. Dlatego też kolor czer-

9