222 223 (5)

b.    Przygotowanie roztworu histaminy. Lek otrzymujemy w ampułkach. Jedna ampułka zawiera 0,001 Histamini hydiochloiici (1 miligram histaminy w 1 ml wody). Jeżeli zawartość ampułki rozcieńczamy w 10 ml wody destylowanej, otrzymamy (w przybliżeniu) roztwór 1 : 10 000 (0,01%), lub gdy dodamy 20 ml (ściśle 19 ml) wody — roztwór 1 : 20 000 (0,005%). Roztwór przygotować należy w sposób jałowy, a ilość leku zleconą do zabiegu pobieramy strzykawką. Roztwór przechowywać należy w chłodnym miejscu w ciemnej flaszce. Do użytku nadaje się w ciągu 2 dni.

c.    Przygotowanie roztworu acetylocholiny. Do jonizacji ace-tylocholinowej stosujemy roztwór Mecholylu (ester acetylocholiny), który jest trwalszy w roztworach wodnych. Otrzymujemy go z apteki w ampułkach zawierających 0,1—0,2 g mecholylu.

Jeżeli do 0,1 g mecholylu dodamy 10 ml wody destylowanej, otrzymamy roztwór 1%, a gdy 20 ml, to 0,5%. Dodając 20 ml wody do 0,2 g mecholylu otrzymamy roztwór 1%. Ilość leku użyta do wykonania zabiegu wynosi od 5 do 20 ml (roztworu 0,5—1%). Roztwór przechowujemy w ciemnym i chłodnym miejscu. Zachowuje trwałość w ciągu 2 dni.

d.    Przygotowanie roztworu penicyliny. Przygotowujemy roztwór w sposób jałowy (wygotowana strzykawka, sterylizowany roztwór fizjologiczny soli). Do fiolki zawierającej 200.000 j. soli sodowej penicyliny (w postaci proszku) dodajemy 5 ml roztworu fizjologicznego soli uzyskując koncentrację leku 40.000 j/l ml. Wyjałowioną strzykawką pobieramy z fiolki odpowiadającą do zabiegu dawkę antybiotyku, rozcieńczając ją roztworem fizjologicznym soli (0,9% NaCl) do koncentracji 1.000 j — do 5.000 j w 1 ml. Stężenie leku uzależnione jest od ogólnej wprowadzanej dawki, wielkości pola zabiegu i chłonności podkładu lekowego.

Dawkę antybiotyku i stopień koncentracji wyznacza lekarz.

e.    Przygotowanie roztworu streptomycyny. Fiolka zawiera 1 g (około 1.000.000 j.) streptomycyny w postaci białego proszku (siarczan streptomycyny). Roztwór przygotowujemy w sposób jałowy. Stosujemy koncentrację od 1 do 5 mg w 1 ml wody destylowanej. Do fiolki dodajemy początkowo 5 ml wody destylowanej jałowej celem rozpuszczenia antybiotyku (zawartość 200 mg w 1 ml). Wyjałowioną strzykawką pobieramy potrzebną dawkę leku (% ml = 50 mg) dodając wodę destylowaną w ilości zależnej od wyznaczonej koncentracji leku.

Uwagi ogólne: Wodne roztwory antybiotyków w stężeniu 200 mg/ml dla streptomycyny lub 40.000 j/mi dla penicyliny należy przechowywać w chłodnym i ciemnym miejscu (poniżej + 5°C). Zachowują one swą aktywność w ciągu 4—5 dni. Fiolki zawierającej antybiotyk nie otwieramy. W gumowy krążek, którym zamknięta jest fiolka, wbijamy dwie igły. Przez jedną z nich wprowadzamy płyn rozpuszczający antybiotyk i w ten sam sposób pobieramy z fiolki dawkę leku.

f. Przygotowanie roztworu sulfatiazolu. Do 100 ml roztworu sulfatiazolu (rozcieńczenie 8 : 1000) należy dodać 20 ml 5% roztworu sody (Naiiium bicarbonicum).

TECHNIKA ZABIEGÓW JONIZACJI

W opisie techniki zabiegów podanych poniżej zostaną pominięte następujące powtarzające się szczegóły:

a)    połączenie elektrody czynnej z odpowiednim biegunem źródła prądu, ponieważ zależne jest ono od rodzaju wprowadzanego jonu:

b)    połączenie elektrody biernej, z reguły włączonej do bieguna o znaku przeciwnym:

c)    ułożenie podkładu zwilżonego wodą pod elektrodą bierną;

d)    ułożenie warstwy pośredniej zwilżonej ciepłą wodą na warstwie zawierającej roztwór leku, aby uzyskać odpowiednią grubość całego podkładu pod elektrodą czynną;

e)    grubość podkładów pod elektrodami, która wynosi 1,5—2 cm;

f)    wielkość podkładów, których rozmiar przekracza na obwodzie granice elektrody co najmniej o 2 cm;

g)    osłonięcie elektrody wraz z podkładem folią plastykową i ustalenie ich ułożenia opaską elastyczną;

h)    warunek ułożenia elektrod w przypadku, gdy połączenie przewodu znajduje się na jednym z brzegów elektrody (połączenia przewodów nie powinny znajdować się na przyśrodkowych brzegach elektrod, ponieważ natężenie prądu nie rozłoży się wtedy równomiernie na całej powierzchni elektrody, lecz wystąpi jego zagęszczenie brzegowe i może powstać w tych miejscach uszkodzenie skóry);

i)    ułożenie chorego (przepływ prądu pownien odbywać się w warunkach zwolnionego napięcia mięśniowego, a więc w wygodnej, spoczynkowej pozycji chorego);

j)    przygotowanie roztworu leku, który powinien być ogrzany (można również zwilżyć roztworem podkład uprzednio zanurzony w gorącej wodzie i mocno wyciśnięty);

k)    rodzaju leku, ponieważ zależny jest on od wskazań.

Jonizacja slawu nadgarstkowego i dłoni

Staw nadgarstkowy owijamy gazą zwilżoną 1% roztworem leku (20—50 ml). Grubość warstwy wynosi 0,5 cm, szerokość 8 cm.

Elektrodą czynną jest taśma z folii cynowej (2 x 30 cm), którą otaczamy staw spiralnie. Elektroda bierna ułożona jest na okolicy barku od tyłu lub mięśnia naramiennego. Kończyna ułożona w pozycji spoczynkowej, wyprostnej. Natężenie prądu 4—8 mA. Czas zabiegu 20 minut.

Jeżeli łącznie ze stawem nadgarstkowym wykonujemy jonizację dłoni, to należy każdy palec owinąć warstwą gazy zwilżoną roztworem leku, a całość otoczyć warstwą wilgotną pośrednią i założyć elektrodę taśmową.

Jonizacja stawu łokciowego

Kończyna górna ułożona w pozycji spoczynkowej, wyprostnej. Staw łokciowy owijamy podkładem z gazy nasyconym roztworem leku (grubość 0,5 cm, szerokość 12—15 cm). Elektroda czynna taśmowa (2 x 40 cm)

223