224 (60)

224

czonych na bokach ramy geodezyjnej i zewnętrznych powierzchniach ścian stanu zerowego budynku oraz realizacji tych płaszczyzn przez oś celową lunety (płaszczyzny kolimacyjne), (rys. 6.33). Po ustawieniu teodolitu w linii osi konstrukcyjnej kierujemy lunetę na punkt celowania i przerzutowujemy ten punkt przy dwóch położeniach lunety na krawędź stropu lub głowicę słupa. Po przerzutowaniu wskaźnika tej samej osi z drugiej strony budynku możemy teraz całą oś oznaczyć na stropie przez rozciągnięcie drutu i zaznaczenie jego położenia.

Rys. 6.33. Wyznaczanie osi metodą rzutowania

Sposobem tym przenosimy osie konstrukcyjne, ich przesunięte wskaźniki wszystkich ścian zewnętrznych całego budynku lub jego działek montażowych. Przy tyczeniu osi przesuniętych możemy już na poziomie konstrukcji podporowej zaznaczyć ich przebieg i te osie przenosić na wyższe poziomy albo przy tyczeniu na stropie używać odpowiednich łat. Wówczas na krawędzi stropu układamy łatę tak, aby na kresce pionowej siatki celowniczej znalazł się określony odczyt, stopa łaty wskaże położenie wskaźnika przesuniętego o określoną wartość od osi konstrukcyjnej. Czynność tę wykonujemy dwukrotnie przy dwóch położeniach lunety teodolitu. Za położenie ostateczne wskaźnika wyznaczamy miejsce, będące średnim położeniem obu tyczeń. Możemy również wyznaczyć na stropie stanowisko teodolitu w tyczonej płaszczyźnie pionowej (rys. 6.33). Wtyczenie osi obrotu teodolitu w oś celową stanowiska naziemnego realizujemy w ten sposób, że obserwujemy pion sznurkowy lub drążkowy teodolitu na stropie. Do takiego centrowania należy używać spodarki centrującej (rys. 6.31). Po wyznaczeniu osi ścian zewnętrznych i sprawdzeniu poprawności tyczenia - podobnie jak w metodzie stałej prostej - przystępujemy do wyznaczenia wskaźników pozostałych ścian za pomocą pomiarów liniowych.

Warunki pomiaru na placu budowy wymuszają stosowanie takich metod, jakie są możliwe w danych warunkach. Tyczenie metodą rzutowania można ograniczyć do przenoszenia na poziomy kondygnacji tylko jednej osi podłużnej i

jednej osi poprzeczną ze stanowisk A i B pa średnie dwóch położł

Rys- i

Po przeniesieniu i stropie przebieg osi pop się przeniesionych osi skrajnych osi popized pozwoli już na wy zna* przy stosowaniu pomii płaszczyznę celowania 1 wyznaczamy przebieg' poprawnego wytyczeni^ czonych punktach lub i zerowym z punktów P^ widocznych z każdego g Dokładność tyczea metodą stałej prostej i czynności pomiarowych

■    centrowania teo błąd centrowania punktu stanowisk

■    centrowania syg błędem średnim ja ±0,4 mm,

a pionowego ustaw wej o przewadze i m celowania do tarci względem moduły