22 (457)

168

Opracowanie wyników

A. Badanie charakterystyki lampy neonowej

A5. Obliczyć wartości średnie i odchylenia standardowe napięć U i U zmierzonych w p. A3.

*    9

A6. Obliczyć niepewności pomiarów napięcia i natężenia prądu wykonanych w p. A4, które wynikają z klasy dokładności przyrządów pomiarowych.

A7. Sporządzić wykres zależności natężenia prądu płynącego przez neonówkę od napięcia U_Q . Zaznaczyć na wykresie niepewności pomiarów prądu i napięcia.

B. Badanie drgań relaksacyjnych

B3. Obliczyć wartość średnią i odchylenie standardowe czasu 20 błysków neonówki dla pomiarów wykonanych w p. BI i B2.

B4. Obliczyć okres drgań neonówki oraz jego niepewność dla pomiarów wykonanych w p. BI i B2. Przy obliczaniu niepewności okresu drgań skorzystać z wcześniejszych obliczeń w p. B3.

B5. Sporządzić wykres zależności okresu T drgań relaksacyjnych neonówki od pojemności C kondensatora.Zaznaczyć na wykresie niepewności wyników.

B6. Metodą najmniejszych kwadratów aproksymować linią prostą wyniki zaznaczone na wykresie T=f(C). Prostą aproksymującą zaznaczyć na wykresie.

B7. Znając wartość współczynnika kierunkowego prostej aproksy-raującej zależność T=f(C) oraz wartość rezystancji R , przy której były wykonywane pomiary, obliczyć wartość stałej proporcjonalności K występującej w równaniu (16.6). Obliczyć niepewność wyznaczenia tej wielkości.

B8. Wykorzystując wartości U_z oraz    wyznaczone w p. A5

oraz wartość napięcia U_Q z p. BI obliczyć wartość stałej K ze wzoru (16.7).Metodą różniczki zupełnej obliczyć niepewność, z jaką została ona wyznaczona.

(16], (25], (6

B9. Porównać wartości K uzyskane w p. B

Literatura uzupełniająca:

17. POMIAR WSPÓŁCZYNNIKA LEPKOŚCI POWIETRZA. WYZNACZANIE ŚREDNIEJ DROGI SWOBODNEJ I ŚREDNICY CZĄSTECZEK GAZU ORAZ LICZBY REYNOLDSA DLA PRZEPŁYWU POWIETRZA PRZEZ KAPILARĘ

Przepływ płynów lepkich

Przez pojęcie płynu rozumie się zarówno ciecze, jak i gazy. Istotną rolę podczas przepływów płynu przez przewody odgrywa jego lepkość, zwana też tarciem wewnętrznym. Powstaje ona na skutek ruchów cieplnych cząsteczek oraz sił raiędzycząstecz-kowych. Wyobraźmy sobie warstwę płynu składającą się z wielu bardzo cienkich warstewek spoczywających względem siebie.

Jeżeli przyłożymy jakąś siłę F do płytki P pływającej na powierzchni cieczy, to można stwierdzić, że przy odpowiednio dobranej sile płytka ta przesuwa się ruchem jednostajnym. Oznacza to, że między warstewką cieczy zwilżającą płytkę a warstewką znajdującą się niżej powstaje hamująca ruch płytki

siła tarcia T, Ilustruje to rys. 17.1. Siła tarcia (wynikająca głównie z przenikania cząstek płynu z jednej warstewki do drugiej i przenoszenia przez te cząsteczki pewnego pędu) powoduje wprawienie w ruch warstewek cieczy przez poruszającą się płytkę P.

Jak wykazał Newton, jeżeli między dwiema warstwami płynu o powierzchni S odległymi o dz występuje różnica prędkości dv_# to siła tarcia wewnętrznego wynosi:

dv ^

^{T s} ~ ^{71 s} (-JT ) T '    U?-!)