235

W wielu metodach sycenia operuje się faktycznie żywicą spienioną. Powietrze dostaje się do objętości cieczy podczas mieszania żywicy z utwardzaczem lub zostaje wprowadzone pomiędzy włókienka rowingu. Podczas przewijania na wałkach i przeciskania przez oczko kalibrujące powietrze zostaje wyciskane i w postaci pęcherzy różnej wielkości spienia żywicę w sycidle. Środkiem zaradczym przeciw temu niekorzystnemu w skutkach zjawisku jest użycie pomp próżniowych. W niektórych rozwiązaniach sam proces sycenia c-dbywa się w warunkach podciśnienia (zamknięta komora sycidła podłączona do pompy ssącej), w innych — sycidło wraz z nawojami rowingu umieszczone est w dużym pojemniku ciśnieniowym, podłączonym do odpowiednio wydaj-r.ej pompy próżniowej.

Mając na uwadze czas technologiczny utwardzania żywicy, w zestawieniu z ciągłością procesu sycenia rowingu, trzeba uzupełniać jej objętość w sycid-łach. W zasadzie każda ze stosowanych metod umożliwia zmechanizowanie rej czynności (podłączenie samoczynnego dozownika do komory sycidła), ale najpowszechniej stosuje się ręczne odważanie odpowiednich porcji z częstotliwością wynikającą z wydajności sycenia.

Miarą wydajności procesu jest prędkość wyciągania rowingu. Każda z metod charakteryzuje się pewną graniczną jej wartością, przekroczenie której odbija się ujemnie na właściwościach kompozytu (niewystarczające zwilżenie i suche styki włókien, pęcherze powietrza w żywicy — bo pompa nie zdążyła ich usunąć itp.). Prędkości graniczne zmieniają się w zakresie od ułku do kilkunastu m/min.

Najlepsze jakościowo tworzywo zapewniają metody podciśnieniowe.

Tkaniny szklane syci się żywicami ręcznie lub mechanicznie.

W syceniu ręcznym technika sprowadza się do dwóch wariantów: ułożenie stosownie przyciętych formatów tkanin bezpośrednio w foremniku, a następnie rozprowadzenie na nich odpowiedniej ilości żywicy (tzw. metoda kontaktowa), albo też nasycenie tkanin na boku i potem układanie ich w foremniku. narzędzia służą tu pędzle, wałki specjalnie profilowane, czy szpachelki. przypadku struktur wielowarstwowych czynności te powtarzają się dla dej warstwy.

Wygodniejszym w praktyce współczynnikiem struktury kompozytu jest tu gowy stopień nasycenia i_w. Znając gramaturę tkaniny i powierzchnię for-i, można obliczyć ciężar łączny włókien G_w. Nietrudno również wyzna-ć ciężar porcji żywicy G_ż dla zadanego i_w

G. = G

Z    W

a.,'

(3 25)

Mechanizacja procesów wytwarzania wyrobów na bazie tkanin jest możliwa korzysta się z tych technik, jeśli wymagania dotyczące wytrzymałości wyrobów rrawiedliwiają koszty poniesione na oprzyrządowanie specjalne. Na rysun-3.29 przedstawione są schematy kilku typowych metod. Najlepsze rezultaty :wnia metoda próżniowa, z dwuczęściowym foremnikiem (rys. 3.29a).

235