241 (35)

RELIGIE CZARNEJ AFRYKI © Wydawnictwo WAM, Kraków 2005

NAJWYŻSZA ISTOTA

Cały świat przesączony jest obecnością N’gai, co sprawia, że występuje silna tendencja do bezosobowego traktowania N*gai i nazywania tym terminem wszystkiego, co dziwne i niezwykłe. „En-Ngai jest niebem, przyrodą ożywioną, całym wszechświatem, siłą i życiem wszędzie rozproszonym, jest światłem, jest wszystkim; ale daleko wierniej jest to Byt niezmierzony, którego się nigdzie nie widzi, którego poznać nie można ani posiąść, lecz który mimo to jest wszędzie, a objawia się w szczególny sposób na pewnych miejscach na niebie, skąd zsyła deszcz lub gdzie go zatrzymuje, na szczycie Kibo, w Kilimandżaro, gdzie najchętniej przebywa, albo w pewnych ludziach, w których osobach ukazuje się jego mądrość”³.

Tym niemniej nie oznacza to, że N'gai cały czas pozostaje aktywny. Masajowie „mniemają, że ich bóg zwykle śpi i dlatego jest nieosiągalny dla zwykłych ludzi, dopiero pośrednik w osobie laibona, czarownika-znachora, potrafi obudzić boga i wywołać jego zainteresowanie”⁴. Aby Bóg nie zapominał o swoich dzieciach, codziennie rano o wschodzie Słońca i każdego nowiu Masajowie wychodzą i podnosząc rękę do ust plują na nią lub dmuchają. Oddech i ślina są, podobnie jak u Dogo-nów, materią duszy, mocą życia. Wschód i nów są momentami objawienia mocy mungu: „Młodzi mężczyźni-wojownicy modlą się do Engai rano, przed udaniem się do lasu na ucztę mięsną, w czasie jej trwania i później, wieczorem. Oprócz tego modlą się do niego podczas ' A. Lc Roy. Religio ludów pierwotnych. Warszawa 1912. s. 273; por. A. Wiń-cza. Wspaniali Masajowie. Katowice 1976. s. 49.

⁴ A. Wińcza. Wspaniali Masajowie, s. 49.