282 (2)

Rys. 11.9. Makrostruktura przekroju poprzecznego spoiny elektrożużlowej. Widoczny charakterystyczny kształt „beczkowy”

Przy spawaniu elektrożużlowym proces topienia elektrody odbywa się nie tylko na powierzchni czołowej ale i na powierzchniach bocznych. Pomiędzy kroplami metalu przepływającymi przez warstwę płynnego żużla a żużlem zachodzą reakcje metalurgiczne. Skład chemiczny spoiny zależy więc od składu chemicznego drutu elektrodowego, materiału spawanego i charakteru reakcji metalurgicznych. Spawanie elektro-żużlowe zasadniczo nie różni się więc od znanej w metalurgii rafinacji elektrożużlowej.

Zaletą procesu spawania elektrożużlowego jest:

-    duża wydajność,

-    duża ekonomiczność, zużywa się około 15+20% energii mniej niż przy spawaniu łukowym pod topnikiem przy tej samej masie stopionego metalu,

-    mała wrażliwość na przygotowanie krawędzi,

-    niski koszt materiałów spawalniczych,

-    bardzo duża czystość spoin i brak wad w postaci zażużlenia,

-    możliwość spawania bez podgrzewania (nawet materiałów trudnospawalnych).

Podstawową wadą spawania elektrożużlowego jest niska plastyczność złącza. Wskutek długiego przebywania w wysokiej temperaturze i powolnego stygnięcia zarówno spoina (która jest w zasadzie małym odlewem) jak i strefa wpływu ciepła są gruboziarniste. W celu rozdrobnienia ziarna i podwyższenia własności plastycznych wymagane jest z reguły normalizowanie.

282