282 (35)

Podkład

Ryc. 132. Retencja wypełnienia amalgamatowego za pomocą ćwieka.

Przy znacznej utracie tkanek zęba, należy dobrze zaplanować liczbę i umiejscowienie ćwieków, aby wypełnienie nie przemieszczało się w żadnym z 5 kierunków (policzkowym, językowym, mezjalnym, dystalnym, okluzyjnym). Regułą jest umieszczanie jednego ćwieka dla odbudowy jednego guzka. Oznacza to, że przy braku np. ściany językowej należy użyć dwóch ćwieków. Błędem jest stosowanie większej liczby ćwieków niż jest to potrzebne. Spowoduje to, zamiast wzmocnienia, osłabienie zarówno zęba, jak i wypełnienia. Stosuje się trzy rodzaje ćwieków: 1) cementowane - nieco węższe niż wypreparowany dla nich otwór; 2) gładkie, wciskane - wprowadzane w otwór nieco mniejszy od ich średnicy i 3) samowkręca-ne, gwintowane. Te ostatnie są najbardziej wygodne w użyciu i zostaną nieco szerzej opisane. Zestaw składa się ze specjalnych wierteł do wykonania otworów w zębinie i odpowiadających im gwintowanych ćwieków samowkręcających. Podczas preparacji otworu wiertło obracane jest w prawo na wolnych obrotach. Nie powinno chwiać się w główce końcówki, gdyż wypreparuje większy otwór. Preparacja otworu nie może sperforować miazgi lub zęba. Przy wątpliwościach co do ustawienia pinu przydatne jest umieszczenie płaskiego instrumentu w projekcji korzenia. Otwór dla ćwieka preparowany równolegle do instrumentu nie spowoduje perforacji. Wiertło wprowadzane jest do końca swojej części pracującej. Zatrzymanie go podczas preparacji otworu grozi złamaniem. Do powstałego otworu wprowadza się na wolnych obrotach ćwiek, który odłamuje się przy nacięciu tak, by wystawał ponad powierzchnię zębiny na wysokość 2-3 mm. Czasem trzeba go skrócić, co wykonuje się wiertłem diamentowym na turbinie lub zagiąć do środka, aby mieć pewność, że zostanie przykryty odpowiedniej grubości warstwą amalgamatu.

Uraz miazgi zwiększa się podczas wycinania zdrowej zębiny w celu uzyskania odpowiedniego kształtu oporowego i retencyjnego. W projekcji zmiany próchnicowej jako reakcja obronna tworzy się zębina sklerotyczna (zobliterowane kanaliki zębinowe) i zębina reakcyjna zwiększająca odległość do miazgi. Poza zmianą kanaliki są normalnej szerokości i przewodzą bodźce urazowe do miazgi.

VII. Wybór materiału

Wyboru materiału do wypełnienia ostatecznego dokonano wstępnie przed rozpoczęciem opracowania ubytku i potwierdzono lub zmieniono po usunięciu zębiny próchnicowej (faza III). Po zakończeniu tej fazy podejmuje się też decyzję co do rodzaju materiału podkładowego.

282