286 287 (2)

nosi 1, wówczas różnica wartości nie jest zaznaczona, a zdolność akomodacji zniesiona, co równoznaczne jest z całkowitym odczynem zwyrodnienia. Przy wartości dla współczynnika 2 — 2,5 mięsień wykazuje częściowy odczyn zwyrodnienia. Przyjmuje się jednakowe wartości współczynnika dla nerwu i mięśnia. Zależność powyższą przedstawia ryc. 161, 162, 163.

Gdy wartość reobazy wynosi 5 mA, próg akomodacji 20 mA, wartość współczynnika akomodacji = 4 (mięsień zdrowy); gdy reobaza = = 12,5 mA, próg akomodacji 17,5 mA, współczynnik akomodacji — = 1,4 prawie całkowity odczyn zwyrodnienia; gdy reobaza = 6,5 mA, próg akomodacji 13 mA, współczynnik akomodacji 2 (częściowy odczyn zwyrodnienia).

Próba przewodnictwa nerwu (tzw. próba Brooksa). Próba ma znaczenie diagnostyczne dla rokowania w przypadkach porażeń wiotkich (zwłaszcza w poliomyelitis).

Badanie polega na zastosowaniu pojedynczych impulsów prostokątnych o czasie 10 ms lub serii tychże impulsów z przerwami 2 sek. (2000 ms), przy natężeniu prądu od 5 do 15 mA. Jedną elektrodę układamy na odcinku badanego nerwu (proksymalnie), drugą na mięśniu przez niego unerwionym (dystalnie).

Próba polega na sprawdzeniu efektu motorycznego, jaki uzyskuje się przez drażnienie nerwu bodźcem prądu wyżej podanym. Jeżeli uzyska się skurcz mięśnia, rokowanie dotyczące regeneracji nerwu jest dobre (78%). Gdy impuls prądu nie wywoła skurczu mięśnia, możliwość regeneracji nerwu istnieje w około 10% przypadków badanych.

TECHNIKA BADAŃ ELEKTRODIAGNOSTYCZNYCH

Rozróżniamy 2 metody: jednobiegunową (monopolarną) i dwubiegunową (bipolarną).

W metodzie jednobiegunowej elektroda czynna (katodowa) w postaci dysku jest mała i umieszczona w imadle (ryc. 164). Elektroda bierna (anodowa) jest płytką z folii (z podkładem wilgotnym). Elektrodę bierną układamy proksymalnie i ustalamy opaską, elektrodę

Ryc. 164. Jednobiegunowe drażnienie nerwu strzałkowego (ułożenie elektrod przy elektrodiagnostyce)

czynną ustawiamy dystalnie na punkcie motorycznym mięśnia. Metoda ma również zastosowanie do badania przewodnictwa nerwu oraz pobudliwości nerwu i mięśnia przy użyciu prądu galwanicznego i faradycz-nego. Dla uzyskania wykresów krzywej i/t metoda monopolarna jest niepraktyczna i wygodniej jest posłużyć się metodą dwubiegunową, ponieważ badający ma wówczas obie ręce wolne (nie utrzymuje pozycji elektrody czynnej) i nie tylko może obsłużyć aparat, ale równocześnie zapisywać otrzymane wyniki.

Metoda dwubiegunowa polega na ułożeniu dwóch elektrod płytkowych, większej biernej anodowej i mniejszej czynnej katodowej, umiejscowionych tak, jak przy metodzie jednobiegunowej, lecz ustalonych opaską. Ponieważ w przypadkach częściowego lub całkowitego odczynu zwyrodnienia do badań stosowane jest stosunkowo duże natężenie prądu galwanicznego (do 50—60 mA), które pod małą, dyskową elektrodą mogłoby wywoływać przykre dla chorego sensacje czuciowe, korzystniejsze jest zastosowanie elektrody czynnej (z podkładem) w postaci płytki. Równocześnie w powyższych stanach drażnienie mięśnia z punktu motorycznego nie jest warunkiem koniecznym.