287

ROZDZIAŁ XIII

Parwowirusy

Parwo wirus świń

Próbki do badania

Przesyła się całe zmumifikowane płody, szczególnie nie dłuższe niż 14 cm, i martwo urodzone prosięta lub pobrane od nich narządy — płuca, mózg, móżdżek, nerki i śledzionę. Na obecność wirusa badać też można śluz pochwowy i nasienie knurów. Wskazaniem do badania w tym kierunku są zaburzenia rozrodu w danej chlewni oraz wysokie miano przeciwciał HI w surowicach macior.

Wykazywanie obecności wirusa

Wykrywanie antygenu wirusowego. Stosuje się głównie odczyn IF, pozwalający szybko uzyskać rozpoznanie. Najbardziej przydatne są płuca płodu. W innych narządach duże ilości antygenu można wykazać tylko u płodów, które obumarły przed 70 dniem życia płodowego, to jest przed nabyciem immunokompctencji.

Obecność wirusa w nadesłanym materiale można też wykazać bezpośrednio odczynem hcmaglutynacji (HA). W tym celu rozcieńczenia zawiesin całych zmumifikowanych płodów lub mózgu i narządów wewnętrznych martwo urodzonych prosiąt miesza się z równą objętością 0,5—1%-owej zawiesiny krwinek świnki morskiej w płynie fizjologicznym o pil 7,2 i inkubuje w temperaturze pokojowej przez i godzinę w mikroteście, a przez 2 godziny w makroteście. Nóckler i wsp. stwierdzili tą metodą w 13 na 25 badanych zmumifikowanych płodów miana HA 1:8—1:512 oraz u 7 na 20 martwo urodzonych prosiąt miana 1:4—1: 64. We wszystkich przypadkach użycie dodatniej surowicy króliczej wyraziło się całkowitym hamowaniem hemaglutynacji; badanie tych 20 HA-dodatnich prób w hodowlach komórek nerki i tarczycy świń dało wynik dodatni w 12 przypadkach, tych, w których miana były wyższe niż 1:16.

Zakażanie hodowli komórek. Używa się pierwotnych i ciągłych hodowli komórek nerki świni, tarczycy świni oraz hodowli komórek nerki płodu świni. Materiał badany powinien pochodzić od płodów nie przekraczających 14 cm długości (u starszych powstające przeciwciała mogły zobojętnić wirus). Z uwagi na charakterystyczne powinowactwo omawianego wirusa (podobnie jak wszystkich innych parwowirusów) do komórek w fazie ich intensywnego dzielenia się, zakażanie wykonuje sic w okresie, gdy warstwa hodowli nie pokryła jeszcze całkowicie, a tylko 50—70% powierzchni. Nóckler i wsp. inokulują hodowle już w trakcie ich zakładania.

Parwowirus świń nie wywołuje zwykle wyraźnego CPE i obecność zarazka stwierdza się przez: wykazanie obecności wewnątrzjądrowych ciałek wtrętowych po zabarwieniu hodowli, dodatni odczyn IF lub wykazanie hemaglutynin. To ostatnie wymaga uwolnienia wirusa z komórek przez ich zamrażanie i rozmrażanie (w płynie hodowli brak wirusa w ilości dającej się wykazać tą metodą) lub przez ekstrakcję glicyną w sposób podany przez Hallauera i wsp. W tym celu hodowlę po przemyciu pokrywa się izotonicznym 0,2 M buforem glicynowym na 30 minut (w tym czasie następuje ekstrakcja, uwalnianie się wirusa do buforu). Odciągniętego płynu używa się do badania w odczynie HA, a także do innych celów, np. do dalszego pasażu. Ponieważ przy tej metodzie uwalniania wirusa komórki hodowli nic ulegają uszkodzeniu, po jej przepłukaniu pokrywa się ją świeżym płynem odżywczym i in-kubuje dalej. Opisany sposób ekstrakcji jest też przydatny do uwalniania wirusa z osadu komórek.

Obserwację zakażonej hodowli należy kontynuować przez okres 30 dni. Według Nockler i wsp. przy zakażaniu hodowli w czasie jej zakładania wystarczający jest okres obserwacji 5 dni.

Inna metoda izolacji wirusa polega na założeniu hodowli komórek uzyskanych przez trypsynowanie badanych tkanek, głównie nerek płodu (jeżeli otrzyma się go tuż po śmierci) — wtedy obecność wirusa można wykazać w okresie 1—21 dni.

Identyfikację serologiczną wykonuje się odczynem hamowania hema-glutynacji lub seroneutralizacji.

287